Κάτι μου φταίει..

.. και δεν ξέρω τι!!!
Σα να έχει μαγκώσει ελαφρά το φρένο, τόσο ελαφρά που δεν το έχω πάρει καν χαμπάρι! Και δίνω γκάζι αλλά.. ζορίζομαι! Και χαλαρώνω αλλά.. φρενάρω!!
Δεν ξέρω τι μου φταίει! Τη δουλειά μου τη γουστάρω, τα μαθήματά μου επίσης, τα γυμναστήρια και τους στίβους τα αποζητώ, τις βόλτες και τους καφέδες τους θέλω, το αγόρι εκείνο είναι το κομμάτι από το πλευρό μου (κι εγώ από το δικό του αντίστοιχα, ή μάλλον πιάνω και λίγο ωμοπλάτη χαχαχαχα) αλλά κάτι μου φταίει! Νόμιζα ότι είναι το μέσα μου, το μυαλό μου κι άρχισα να γράφω. Παντού όμως! Σε ατζέντες, σε όμορφα σημειωματάρια με χρυσόσκονη και λαστιχάκι, στο ψυγείο πάνω σε ένα μπλοκάκι, σε αυτό εδώ το block, σε σελίδες A4 που στοιβάζω στην τεράστια τσάντα μου. Αλλά κάτι μου φταίει ακόμα!
Πίσω από την οθόνη, ξεπροβάλει η κορυφή από το μαύρο καβαλέτο που «έκλεψα» από το γραφείο του monsieur. Το έχω βάλει εκεί, επίτηδες, για να το πάρω φεύγοντας. Ένα μήνα τώρα, φεύγω κι αυτό εδώ μένει. Επίτηδες πήρα καινούρια παλέτα, κι ας καθυστερούσα τόσο καιρό με τη δικαιολογία ότι πρέπει να βρω ξύλινη, όπως ακριβώς την θέλω, αλλιώς δεν συμβιβάζομαι. Πήρα και μυστράκια, μεγάλα, μικρά, μεσαία, επίτηδες για να μην έχω δικαιολογία ότι δεν λυγίζει, παραλυγίζει. Πήρα και καμβάδες έτοιμους, σπατουλαρισμένους, τεντωμένους και τελαρισμένους για να μην έχω δικαιολογία ότι βαριέμαι να τους ετοιμάζω. Και.. περιμένω..
Περιμένω να περάσει μπροστά από τα μάτια μου η εικόνα που θα με ξυπνήσει. Που θα φωτίσει τα μάτια μου και την ψυχή μου και θα τα αρπάξω όλα μαζί, και θα αρχίσω να ανακατεύω λάδια στον καμβά. Για την ώρα εκείνη που (όπως την θυμάμαι αχνά πια) θα υπάρχουν μόνο τα μάτια μου, τα δάχτυλά μου και η ψυχή μου.
Σαν αυτό να μου φταίει..
Ζητείται.. έμπνευση...

Ο βρεγμένος τη βροχή..

- Θα με πας βόλτα δηλαδή με το καινούργιο σου το scooter!???
- Εννοείται!! Και θα πάμε να πάρεις και κράνος!
- Τι καλά!!!
- Και μετά θα γυρνάμε όλη μέρα! Θα πάμε όπου θες!! Αλλά πρώτα κράνος, ναι!?
- Ναι..

Σάββατο πρωί, κι αντί να παλέψω με τα παπλώματα, τα τίναξα και πετάχτηκα πάνω από τις 7.30 π.μ. Όχι φορεματάκι σήμερα, θα είμαι μια.. αναβάτισσα (πρέπει να μάθω κάποια στιγμή πως μπορώ να επισυνάπτω φάσκελα σε αυτό το μπλογκ), μια easy rider, ένα ελεύθερο πνεύμα, με το ολοκαίνουργιο, γυαλιστερό μου κράνος, θα είμαι μια.. καθυστερημένη κλασσικά!!! Πως τα καταφέρνω και πάντα ενώ ξυπνάω μια ώρα νωρίτερα, χάνομαι στις σκέψεις μου και.. ξαναβρίσκομαι μια ώρα μετά και κλασσικά καθυστερημένη. Πάνε τα σχέδια για το επιμελώς ατημέλητο χτένισμα και το επιμελώς ανεπιτήδευτο μακιγιάζ. Τρέχα τώρα!!!
- Δεν άργησα!?
- Ε.. όχι μάλλον! Γιατί κι εμένα με πήρε ο ύπνος!
.. ευτυχώς!
- Ανέβα! Πάμε να πάρουμε το κράνος σου και φύγαμε κοριτσάκι!
- Πάμεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!! Χοροπήδησα πάνω στη σέλα.

Η πρώτη μου σκέψη με το που είδα την.. τρύπα στο Μοναστηράκι ήταν ότι ο.. αθίγγανος, ο.. τσιγγούνης με πήγε σε ένα καταγώγιο που φέρνουν κράνη από κάποια χώρα εκτός Ε.Ε. παράνομα, νύχτες χωρίς φεγγάρι, με όπλα και κουκούλες (τέτοια δεν έχουν οι παράνομοι?) και συνωμοτικά μισόλογα και ευρά μαύρα κι άραχνα, για να μου πάρει κάποιο πανάρχαιο («Δεν σου αρέσει μανταμίτσα??? Τελευταία λέξη της μοδός είναι!!! Μισό να το σκουπίσω λίγο με το μανίκι να το δεις καλά!») μισοτιμής, κράνος. Κι αυτό που με φούντωσε περισσότερο ήταν ότι εγώ είμαι μια ανεξάρτητη, μια ακατάδεχτη, μια αυτόνομη τέλος πάντων, που θα το πλήρωνα μόνη μου το κράνος μου, δεν είχα ανάγκη τα λεφτά του, μα.. για ποια με πέρασε τέλος πάντων!?
- Κράνη?? Βεβαίως!! Περάστε πάνω! Παντελή!!! Τα παιδιά θέλουν γυναικείο κράνος!
- Ε.. έχετε και πάνω? Αναφώνησα αυθόρμητα όλο απορία.
- Βεβαίως!! Περάστε!!!
- Ε.. ααααααα.. ωωω.. συγγνώμη.. που το κρύβατε αυτό το μαγαζί? Χαζή alarm is now on!
- Πάνω!
.. 120 τετραγωνικά μαγαζί ήταν το.. πάνω! Να μάθω να μη μιλάω..

- Τι νούμερο το θέλετε?
- Small! Κοπέλα είναι!
- Ε.. ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά δεδομένου ότι είμαι.. κουτέλω.. μάλλον το Large.. αν και νομίζω ότι θα χρειαστώ το Extra large!
- Να δοκιμάσουμε το Medium?
- Το Large λέμε!!! Είμαι κουτέλω!!
- Ορίστε το Large! Πως το αισθάνεσαι?
- Ε.. μεγάλο?
- Φταίω τώρα να επιμείνω να το πάρεις?? Θα πάρεις και θα το γεμίζεις με βαμβάκι στα κενά για να μάθεις!
- .. δεν θέλω να το γεμίζω με βαμβάκιιιι, μυξομουρμούρισα
- Μας φέρνετε το medium?? Για φόρα το! Πως σου φαίνεται???
- Ε... λίιιιιιιιιγο μεγάλο???
- Μα πως!!!!!!???? Αφού εκτός από ξερόλα είσαι ΚΑΙ κουτέλω!!! Εσύ το είπες!!! Βαμβάκι!!!
- Όοοοοοοοοοοοοχι... κλαψούρισα. Καλά.. θα πάρω ότι πεις!
- Ορίστε το Small! Πως σου φαίνεται!? Πως το αισθάνεσαι??
- Μια χαρά!!!!! Να σου πω κάτι??? Πρέπει να φταίει το ότι αφήνει το κούτελο απ’ έξω..
- …
- Αλήθεια!!!
- Ωραία.. τώρα που βρήκαμε το μέγεθος να βρούμε και το σχέδιο??
- Ναι! Θέλω να είναι ροζ! Όχι! Άσπρο!!!! Ε.. όχι – όχι!!! Γαλάζιο!!! Αχμ.. μαύρο??
- Ένα θα πάρεις! Όχι τέσσερα!!! Δες αυτά εδώ τα σχέδια..

- Ααααααααααααααα!!!!!!!!!!! Οι Power Puff Giiiiiiiiiiiiiiiiiiiirls!!!!!!!!!!! Θελώωωωωω!!!!
- Ποιο!???
- Το ροζ!!!! Όχι – όχι!!!! Το μαύρο!!!!!!! Όχι περίμενε!!!! Και το άσπρο είναι ωραίο!!
- .. ποιο...?
- Το.. το.. αχ!!!! Αγχώθηκα τώρα!!! Το.. μαύρο???
- Θα πάρουμε το μαύρο!
- Όχι περίμενε!!! Το άσπρο!!!
- Σίγουρα??
- Σίγουρα! Το άσπρο!
- Θα πάρουμε το άσπρο!

- Ααααααααχ μωρέ!!! Μου αρέσει πιο πολύ το ροζ!
- .. ποιο?
- Το..
- ΠΟΙΟ?
- ΤΟ ΡΟΖ!!!!!!!!!
- Θα πάρουμε το ροζ! Και ΓΡΗΓΟΡΑ!
- Γιουπίιιιιιιιιιι!!!!!!!!! Έχω ένα ολοκαίνουργιο ροζ κράνος!!!! Είμαι έτοιμη!!! Πάμε βόλτες τώρα!! Πάμε!! Πάμε!!!!

- Να σου πω κάτι?? Είμαστε δυο ώρες εδώ..
- Και?
- Και.. άρχισε να βρέχει.. δεν μας βλέπω να πηγαίνουμε πουθενά με το μηχανάκι..
- Βρέχει??
- Βρέχει!
- Δεν πειράζει.. πάμε για καφέ στο Θησείο!
- Να αγοράσουμε μια ομπρέλα?
- Μπα όχι! Θα φορέσω το κράνος μου!
- ..ΤI?

.. αν Σάββατο πρωί, είδες μια τρελή να κόβει βόλτες με ένα ροζ Power Puff Girls κράνος στο Μοναστηράκι.. έπρεπε να ‘ρθεις να μου ζητήσεις αυτόγραφο..

Γεννημένη αρχηγός

Το ομολογώ! Είμαι μια business woman, μια καριερίστρια, μια φιλόδοξη. Έχω τρία κινητά (ένα για προσωπικό, ένα εταιρικό κι ένα για τους.. θαυμαστές μου χαχαχαχα). Έχω τουλάχιστον τρεις κλειδοθήκες, ένα organizer στην τσάντα, ένα στο γραφείο κι ένα σημειωματάριο στο σπίτι (το Alzheimer με θυμήθηκε νωρίς). Κουβαλάω μαζί μου νεσεσέρ με καλλυντικά αμέσου ανάγκης για να εμφανιστώ.. φρέσκια και δροσερή στο έκτακτο επαγγελματικό γεύμα, δείπνο, ραντεβού και μπορώ να θυμηθώ μόνο δυο – τρεις φορές που πήγα στο γραφείο ντυμένη σα λέτσος. Και το χειρότερο από όλα.. το γουστάρω τρελά!
Έτσι αποφάσισα, πάλι να ανοίξω τα βιβλία μου, πάλι να πάρω το.. δισάκι μου στον ώμο, το.. κολατσό μου στην τσάντα (Burberrys ζαχαρί, τεράστια και λουστρινέ) και να πάω στο.. σΚολείο. Τι είναι ένα μεταπτυχιακό ακόμα?
Έτσι βρέθηκα και την προηγούμενη Κυριακή, με φόρμα κόκκινη και outfit αθλητικό αλλά μαλλί κομμωτηρίου επιμελώς – ατημέλητο (είμαι μια ψωνάρα, αλλά έχω μάθει να ζω με τα ελαττώματά μου χαχαχαχα) να σούρνομαι ανάποδο έρπειν στα θαμνιά και στις πευκοβελόνες προκειμένου η ομάδα μου να κερδίσει στο διδακτικό κατά τα λοιπά, outdoor activity που μας οργάνωσε το μεταπτυχιακό. Σκαρφάλωσα σε μια σανίδα που στηριζόταν σε δυο κουβάδες, κάνοντας την προσευχή μου κάθιδρη, καθότι η υψοφοβία ύψος δεν κοιτά, και χτυπά τόσο στα είκοσι εκατοστά όσο και στα δυο χιλιάδες μέτρα ύψος. Ξελαρυγγιάστηκα δίνοντας τον ρυθμό όταν κατεβάζαμε ένα σιδεράκι ταυτόχρονα όλη η ομάδα με τα ακροδάχτυλα μας. Με τις χρωματιστές καρτούλες στην κωλότσεπη και ύφος σπιουνομαφιόζου έκανα διαπραγματεύσεις ανταλλαγής καρτών με τις άλλες ομάδες. Και στο τέλος ήρθαμε πρώτοι.. από το τέλος! Δεν μπορώ να πω! Συγκλονιστική γιάπικη νεοεισαχθείσα εμπειρία!
Εχθές παραβρέθηκα στην παρουσίαση του video της δραστηριότητας και της ανάλυσης χαρακτήρων από την ψυχολόγο του μεταπτυχιακού (έχουμε και από αυτό!). Κάθισα γελώντας δίπλα στο μικρό μου πόνι με το βεσπάκι, έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησε το video. Opening με κάτι κόκκινο που γεμίζει την οθόνη.. η κάμερα σιγά – σιγά απομακρύνεται.. ανοίγει το πλάνο.. το κόκκινο γίνεται πιο σχηματισμένο.. πιο σαφές.. ναι – ναι το αναγνωρίζω.. θα το αναγνώριζα παντού.. ο.. κώλος μου! Μετά την εκτέλεση επιπέδου ειδικών δυνάμεων, ΛΟΚ και ΟΥΚ μαζί, ανάποδου έρπειν στην πευκοβελόνα, ο κατά τα λοιπά χαριτωμένος cameraman θεώρησε ότι το σωστό σημείο να κάνει zoom ήταν η.. κωλάρα μου που την τίναζα να φύγει το.. πούσι. Κι επειδή ως γνωστόν κανένα αμφιθέατρο δεν διαθέτει κουμπάκι αυτόματης εκτίναξης, έκατσα εκεί και έζησα την αποθέωση του.. κώλου μου. Το video συνεχίστηκε, ο κόκκινος κώλος φιγουράριζε αρκετά, μια κουνιόταν ρυθμικά, μια τσίριζε, μια σχεδίαζε στο χαρτί στρατηγικές. Τελείωσε και το μαρτυρικό video και ήρθε η ώρα του αυτοσχεδιασμού «Ζωγραφίστε στο χαρτί με σχήματα και λέξεις τα θετικά της ομάδας σας». Ποια θετικά? Το παιδί κουμπί με το που ξεκινούσαμε ούρλιαζε «Έεεεεελα μωρέ στρατηγικές και παπαριές! Πάμε γιουρούσι όλοι μαζί κι ότι γίνει!». Πλάκα είχαμε! Επτά φατσούλες στο χαρτί (η δικιά μου με μουστάκι αλά.. Χίτλερ) κι έτοιμη. Το μικρό μου πόνι παρακολουθούσε τις παρουσιάσεις των άλλων και ίδρωνε «Ρε αυτοί έχουν κάνει σχεδιαγράμματα, κοίτα εκεί!». Η σειρά μας.. η σειρά του κώλου!
«Φαντάζομαι ότι όλοι με αναγνωρίσατε καθώς ανέβαινα από τον.. κώλο – πρωταγωνιστή!». Το αμφιθέατρο γονάτισε στα γέλια. «Μπράβο!!! Πολύ καλή παρουσίαση!» φώναξε ενθουσιασμένη η ψυχολόγος παύλα συντονίστρια. «Τώρα κάντε το αντίστοιχο για τα αρνητικά!». Το χούι δεν κόβεται κι όλοι έπεσαν πάλι στα σχεδιαγράμματα, στις λέξεις – κλειδιά κι επειδή μόλις αντιλήφθηκαν ότι το cartoon έχει πέραση, έβγαλαν και τις με το ζόρι καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Ένα δέντρο, ένα πλοίο (?), ένα λουλούδι. Ξανασηκώνομαι αναφωνώντας «Και για το encore του κώλου..» και τους.. ρίχνω ένα φάσκελο. Πάγωσε το αμφιθέατρο. Και αμέσως τους παρουσίασα το φάσκελο – διάγραμμα με τα δάχτυλα – αρνητικά. «Μπράβο!!! Μπράβο!!!» φώναξε ενθουσιασμένη η ψυχολόγος παύλα συντονίστρια χτυπώντας παλαμάκια. «Είναι γεννημένη αρχηγός..» ψιθύρισε στον διπλανό της.
Ανασκόπηση: ένας κώλος, ένα μουστάκι κι ένα φάσκελο = Γεννημένη αρχηγός! Not bad my dear Watson! Not bad!
Brainstorming αργότερα.. τώρα νυστάζω.

Δεν θυμάμαι..

Υπήρξε μια στιγμή που σταμάτησα.

Σταμάτησα να τρέχω, σταμάτησα να κοιτάζω γύρω – γύρω με ανησυχία, σταμάτησα να αγωνιώ, σταμάτησα να αγχώνομαι. Σταμάτησα στη μέση του δάσους. Γιατί υποσυνείδητα οδήγησα τον εαυτό μου εκεί, για να βάλω μια τελεία στις σκέψεις μου.
Και στάθηκα, κοίταξα τον ουρανό, γέμισα τα πνευμόνια μου αέρα, τα αυτιά μου ήχους, τα μάτια μου χρώματα και κράτησα την αναπνοή μου, για να σταματήσω το χρόνο. Ή έστω να έχω την ψευδαίσθηση ότι τον σταματώ. Και κράτησε λίγα δευτερόλεπτα ή ίσως κι ένα δυο μόνο ή ίσως και λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, αρκετά όμως για να με προστάξω «Τι θέλεις τελικά? Αποφάσισε! Κι ότι πεις θα γίνει!». Κι εκείνο το ανύποπτο δευτερόλεπτο, δεν θυμάμαι καν τι απάντησα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι..

Ξέρω μόνο πως μετά πήρα μια βαθειά αναπνοή και ένιωσα καλύτερα. Ξέρω πως εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα. Και η επόμενη μέρα ήταν μια καλή μέρα. Όπως και οι επόμενες μετά από αυτήν. Ειλικρινά όμως δεν θυμάμαι..

Κι όλοι χαρήκανε, το παλιό καλό eClairaki ξαναγύρισε. Αυτό που είχε αρχίσει να χάνεται την άνοιξη, που χάθηκε εντελώς το καλοκαίρι, που ξαναεμφανίστηκε λίγο πριν τον χειμώνα. Και νόμιζε όταν έλεγα ότι το καλοκαίρι μαραίνομαι, ότι είμαι απλά υπερβολική. Και να που ο χειμώνας έρχεται κι ανθίζω πάλι. Κι έρχεται μαζί κι εκείνος, γιατί απλά φοβάται να πάρει άλλα μονοπάτια? Ή τα πήρε και κουράστηκε? Ή φοβήθηκε και γύρισε πίσω? Ή απλά θέλει να θυμηθεί? Ή δεν αντέχει άλλο να θυμάται? Ή ψάχνει κάποιον να τον σπρώξει? Ή κατάλαβε? Ή συνειδητοποίησε? Ή έτσι έπρεπε να γίνει? Ή έτσι δεν πρέπει να ξαναγίνει?

Ή μήπως πάλι σκέφτομαι πολύ? Για την ακρίβεια δεν σκέφτομαι καθόλου πια. Για την ακρίβεια το μόνο που με αγχώνει τώρα, είναι ότι ειλικρινά δεν θυμάμαι τι πρόσταξα στον εαυτό μου..

Μην φτύσεις τον Θεό...

… γιατί θα φας την.. χλεμπόνα στα μούτρα, λέει ο σοφός λαός μας.
Ναι.. το εξώδικο που να το στείλω??? Θα μου πει κάποιος? Δηλαδή για τον Άγιο Βασίλη, το φέρνεις γύρω – γύρω και κατά προσέγγιση το πετυχαίνεις. Κάπου στο Βόρειο Πόλο θα ‘ναι, τόσα χιόνια, χτυπάς και μια Λαπωνία για σίγουρα και είσαι μέσα! Τον Θεό που ακριβώς μπορείς να τον πετύχεις? Να του στείλεις ένα γράμμα έστω! Δεν είναι ανάγκη ντε και καλά να είσαι επιθετικός και να ‘χει κι έναν τρόμο για να ‘ναι απών! Ένα γράμμα βρε αδελφέ!

Προς: Αξιότιμο ΘΕΟ
Διεύθυνση: ε.. ναι.. δεν την έχω πρόχειρη.. κάπου ψηλά! Ακριβώς δεν είμαι σίγουρη!

Ναι είμαστε οι επιλογές μας. Ναι προδιαγράφουμε το μέλλον μας. Ναι παίρνουμε ότι μας αξίζει. Ναι.. ναι.. ναι..! Ε όχι! Ε όχι, έχω να πω και να δηλώσω και να βροντοφωνάξω! Δηλαδή αυτό το καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση που έφτιαξες Θεέ μου, δεν το έκανες ακριβώς μηχανάκι. Μια χαρά θα ήταν αν του τα έδινες όλα εκτός από τη ψυχή. Δηλαδή εκεί έχεις ένα μεγάλο fault. Εκτός εάν ήταν βάσει σχεδίου, κι εμείς είμαστε η κωμική σειρά στην τηλεόρασή σου, κι έχεις κι άλλη γη, με άλλους ανθρώπους που αυτοί είναι πιο.. National Geographic. Κι αντίστοιχα έχεις και τους Soap Opera ανθρώπους, σε άλλον πλανήτη πάλι, σε άλλο ηλιακό σύμπλεγμα. Γιατί ΣΙΓΟΥΡΑ σε αυτόν εδώ τον πλανήτη, με αυτούς εδώ τους ανθρώπους σπας πλάκα!!! Κάθεσαι σε ένα σύννεφο – πολυθρόνα κάθε βράδυ στις 8.00 (δικιά σου ώρα), παίρνεις και μια γαβάθα ποπ κορν (δεν ξέρω εάν σου αρέσουν τα ζελεδάκια και οι καραμέλες) και απολαμβάνεις την κωμική σειρά της ημέρας – εμάς. Κι εμείς όμως, ε!? Αστείρευτοι!!! Άφθονο γέλιο!!! Και το καλύτερό σου, αυτό που σου αρέσει περισσότερο, το ουράνιο televoting στο τέλος. Στείλτε ουράνιο sms και ψηφήστε το τέλος που θέλετε!!! Κι εκεί δίνεις ρέστα!!! Να μου πεις, παίζει εσύ να το έχεις δει το τέλος της σειράς (κοινώς η μπούρδα που αλλιώς ονομάζεται το.. μεγαλύτερο πλάνο, the big frame) και γιαυτό να είσαι τόσο ήσυχος! Κι εξάλλου, όπως κάθε μεγάλος δημιουργός, την έχεις δοκιμάσει τη συνταγή έτη φωτός τώρα. Δεν πουλάει το σίριαλ??? Την επόμενη σαιζόν άλλο!!! Και μάλλον τα δικά μας νούμερα έχουν αρχίσει να πέφτουν έτσι!? Και πάμε για κλείσιμο σαιζόν ε!?? Ωστόσο Θεέ μου, θα πρέπει να λάβεις υπόψη σου ότι κάθε σειρά, έστω και κωμική, αξίζει το μεγαλειώδες κλείσιμο που της πρέπει. Ένα πάρτι! Μια γκλαμουριά, ένεκα των μεγαλειωδών στιγμών που άφησε! Ένα γρήγορο από τα προσεχές έστω??? Κάτι, για να μην βουζώσουν οι πρωταγωνιστές και αρνηθούν να παίξουν το επόμενο επεισόδιο! Και ανοίξεις την τηλεόραση σου και βρεθείς μπροστά σε εκατομμύρια ακίνητα ανθρωπάκια που σε κοιτάνε με θυμό! Και ναι.. το ξέρουμε ότι πάντα τα πράγματα μπορεί να γίνουν και χειρότερα! Τα περάσαμε τα χειρότερα! ΘΥΜΑΣΑΙ!!???

Έχει ο Θεός, ξαναλέει ο σοφός λαός μας! Ναι.. έχει! Σε μας θα δώσει τίποτα???????

Εκπτώσεις... τέλος!

Ο πρώτος άντρας στη ζωή μιας γυναίκας είναι ο.. μπαμπάς της. Αυτός που πρώτος τη σηκώνει στα χέρια του ψηλά και την πετάει στον αέρα. Που την κοιτάζει με λατρεία μες τα μάτια και τίποτα απολύτως δεν κρύβεται από αυτό το βλέμμα. Μόνο λατρεία. Που την ανεβάζει στο μηχανάκι του (μια.. floretta του ’69), στην αρχή μπροστά με το καπελάκι της και μετά πίσω να κρατιέται σφιχτά από τη μέση του «Από μικρή φαινόσουνα πως ήσουνα μαγκάκι και τώρα που μεγάλωσες θα πάρεις μηχανάκι». Αυτός που γυρνάει το βράδυ αργά από τη δουλειά και βγάζει μέσα από το παγωμένο του μπουφάν ένα ολοκαίνουριο πακέτο χρωματιστούς μαρκαδόρους και μια σοκολάτα. Αυτός που ξυπνάει ξημερώματα για να την πάει να προλάβει το λεωφορείο για την σχολική εκδρομή και την περιμένει μεσάνυχτα να γυρίσει από την πρώτη έξοδο με την παρέα. Που της δίνει τα λεφτά να πάρει το πρώτο της μηχανάκι και μετά της γκρινιάζει ότι τρέχει πολύ, φρενάρει λίγο. Αυτός που ξυπνάει την γυναίκα του, Κυριακή από τις 7.00 γιατί «Σήμερα θα έρθει το κορίτσι να φάμε όλοι μαζί! Σήκω να μαγειρέψεις!» ακόμα κι αν έχει στο μυαλό του ότι θα ανάψει φωτιά για να ψήσει εκείνος. Εκείνος που την κοιτάζει στα μάτια κάθε φορά που μπαίνει στο σπίτι και με μια ματιά τα ξέρει όλα. Που της λέει «Βγες και γλέντα τη ζωή σου κι άμα δεν σου φτάσουν τα λεφτά σου, πες ότι είσαι κόρη μου και θα πάω εγώ την άλλη μέρα να πληρώσω τη.. ζημιά σου». Που σε κάθε γλέντι σηκώνεται και χώνει πενηντάρικα στα όργανα φωνάζοντας «Για να χορέψει η κόρη μου!». Που κάθε φορά, χρόνια ολόκληρα τώρα, άμα πιεί ένα ποτηράκι την κοιτάζει και βουρκώνει λέγοντας «Εσύ είσαι η περιουσία μου!».

Ο δεύτερος άντρας στη ζωή μιας γυναίκας είναι ο.. αδελφός της. Αυτός που είναι εκεί και την περιμένει να γεννηθεί και της φιλάει τα βουκλάκια με λατρεία. Που όταν η νοσοκόμα της κάνει το παιδικό εμβόλιο κι αυτή κλαίει, αυτός ενάμιση χρόνο μόλις πιο μεγάλος, ορμάει και κλωτσάει τη νοσοκόμα. Που την ορίζει στρατηγό του και μαζί ορμάνε στις γειτονιές. Που κάθε βράδυ απλώνει το χέρι του και πιάνει το δικό της μέχρι να κοιμηθούνε. Αυτός που όταν κάνει κρύο και παίζουν στο δωμάτιο τους, κάνει τον κυβερνήτη στην σιδερώστρα – διαστημόπλοιο και την βάζει συγκυβερνήτη του. Που κοιτάζει το πρώτο της φλερτ με μισό μάτι και όλα του στραβά τα βρίσκει. Που τη συνοδεύει στο πρώτο της πάρτι. Που της αγοράζει το πρώτο της cd. Που την ακούει πολύ προσεκτικά όταν του λέει «Να θυμάσαι ότι έχεις αδελφές. Κι αν φερθείς σκάρτα σε κάποια κοπέλα, να θυμάσαι ότι είναι αδελφή κάποιου σαν κι εσένα!». Αυτός που την ανεβάζει στην πρώτη του enduro και κάνουν μαζί εξομοίωση (με τις απαραίτητες σαβούρδες)... Paris – Dakar στο βουνό του Σουνίου. Και μετά στην πρώτη του street για να.. δοκιμάσουν «τελικές» (που δεν τις δοκίμασαν γιατί η συνοδηγός.. τσίριζε πολύ). Που όλες οι φίλες της είναι ερωτευμένες μαζί του, γιατί είναι ένας Κύριος, ένας Άντρας μοναδικός. Που είναι αυτός που θα τους ανοίξει την πόρτα να μπουν, θα τις περιμένει να καθίσουν, θα πληρώσει το λογαριασμό. Που μόλις εμφανίζεται δεν μπορεί να μείνει λεπτό μόνη μαζί του, γιατί πλακώνουν οι.. θαυμάστριες. «Που πάτε??». «Πάμε περίπτερο κι ερχόμαστε!». «Πάμε μια.. Paris – Dakar???» και γυρνάνε με το jeep μες τις λάσπες, έχοντας ξεχάσει να πάνε στο περίπτερο.

Κοιτάζω τους δυο πρώτους άντρες της ζωής μου. Είναι και οι δυο κοντά μου. Ο ένας πρακτικά και φυσικά, ο άλλος.. μου άφησε τόσες μνήμες για εκατό ζωές. Πόσες φορές συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι, πόσες φορές το ξεχνάω. Πόσες φορές χαίρομαι που μου ‘δωσαν τόσα, πόσες το μετανιώνω που ανέβασαν τον πήχη εκεί ψηλά, και τόσοι και τόσοι δεν τον πέρασαν. Ένας μόνο κατάφερε να τον αγγίξει με τις άκρες του δαχτύλου του, κι αυτός.. από κάτω.

Personal development, το πρώτο μάθημα του μεταπτυχιακού. Ορίστε στόχους.

Οκ.. στόχος Νο 1 λοιπόν...

Εκπτώσεις ΤΕΛΟΣ!!!!!!!

(και ναι.. η φωτογραφία είναι.. ντοκουμέντο!)

Δυο λευκά χαρτιά

Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο, του δίνω δυο λευκά χαρτιά και πολύχρωμα κραγιόνια. Δυο λευκές σελίδες, όσες κι οι ευκαιρίες του. Και κραγιόνια από όλα τα χρώματα ακόμα και το μαύρο. Και σαν καλή διαστροφική μανούλα του εξηγώ
- Αυτές οι σελίδες είναι οι ευκαιρίες σου. Αυτά τα κραγιόνια είναι δικά σου. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις! Μπορείς να σκίσεις τις σελίδες σου! Αλλά μπορείς και να τις ζωγραφίσεις! Μπορείς να βάλεις ωραία φωτεινά χρώματα και κυματιστές γραμμές. Μπορείς όμως να πάρεις το μεγάλο κραγιόνι, το μαύρο, κι απλά να τις μουτζουρώσεις.

Ακόμη, σαν καλή διαστροφική μανούλα συνεχίζω τις εξηγήσεις
- Έχω απίστευτη υπομονή. Όση, μέχρι να γεμίσει και παραμικρή λευκή κουκίδα από τις σελίδες σου. Δεν θέλεις όμως να καλύψεις και την τελευταία άγραφη κουκίδα. Δεν θέλεις να γνωρίσεις τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το τελευταίο αυτό οχυρό.

Συνήθως η αντίδραση είναι η ίδια
- Εσύ? Εσύ είσαι πολύ καλός άνθρωπος! Πολύ καλό παιδί! Η χαρά της ζωής! Το χαμόγελο προσωποποιημένο! Είσαι καλό παιδί.. ένα αγγελάκι!

Κι έτσι, δεν δίνει σημασία στα παραπάνω. Και αρπάζει με ανυπομονησία το πρώτο χαρτί, ζωγραφίζει λίγο κόκκινο, λίγο πορτοκαλί και λίγο γαλάζιο. Και μετά σταματάει.. κοιτάζει το χαρτί του, δεν του αρέσει το πως ξεκίνησε να ζωγραφίζει, ίσως να ήθελε άλλα χρώματα, ίσως άλλο σχέδιο, άλλες γραμμές. Θυμώνει και αρπάζει το μαύρο κραγιόνι και το πατάει με μανία. Το μαυρίζει, μαυρίζει τα χέρια του. Θυμώνει ακόμη περισσότερο, το αρπάζει, το τσαλακώνει, το πετάει. Και μετά, κάθεται σε μια γωνία και κοιτάζει τον κόσμο που περνάει, που γελάει, που παίζει. Θέλει κι αυτός! Όμως το παιχνίδι που διάλεξε, το χάλασε νωρίς. Βιάστηκε, έπεσε με τα μούτρα, δεν το σκέφτηκε, το χάλασε και τώρα το θέλει πίσω. Πλησιάζει την καλή διαστροφική μανούλα
- Το χαρτί μου.. το χάλασα..
- Το είδα.
- Το μετάνιωσα..
- Έχεις άλλο ένα λευκό χαρτί. Θα στο δώσω να ξαναζωγραφίσεις. Όμως, είναι το τελευταίο. Αν το χαλάσεις και αυτό, δεν έχει άλλο. Θυμήσου τι σου είπα.
- Θυμάμαι.. αλλά είσαι καλό παιδί εσύ..
- Σου ξαναλέω. Μην το μαυρίσεις και αυτό το χαρτί!
- Δώσ’ το μου!!!!!

Και παίρνει και το δεύτερο χαρτί. Τώρα στέκεται λίγο και το κοιτά. Σκέφτεται τι θέλει να ζωγραφίσει πάνω! Ονειρεύεται για λίγο.
- Θα ζωγραφίσω ένα κοριτσάκι που να σου μοιάζει. Κι ένα αγοράκι που να μου μοιάζει!

Ξεκινά να σκαρώνει τις φιγούρες στο χαρτί και κάθε λίγο με κοιτά με χαρά για να πάρει την επιβεβαίωση.
- Τώρα θα βάλω και χρώματα! Έναν ουρανό, ένα αυτοκινητάκι παγωτί, δρόμους με εκδρομές, βόλτες κι αγκαλιές! Θα βάλω και ένα σπίτι! Κι έναν σκύλο! Κοίτα! Έβαλα και μια θάλασσα! Και νύχτες με φεγγάρια! Και ήλιους φωτεινούς χειμωνιάτικους και καλοκαιρινούς! Κι ένα μπαλκόνι με λουλούδια! Και μουσικές! Κοίτα!

Και συνεχίζει να βάζει χρώματα και αρώματα και μουσικές. Και το χαρτί μεγαλώνει, κι έχει κι άλλο χώρο, να ζωγραφίσει κι άλλα χρώματα.
Μα ξαφνικά κοντοστέκεται και κοιτάζει το χαρτί του. Τη ζωγραφιά του. Τα χρώματά του. Είναι τόσο λαμπερό που σχεδόν δεν το αντέχει. Όχι σχεδόν! Δεν το αντέχει! Τόσο χρώμα! Κι αρπάζει πάλι το μαύρο κραγιόνι, κι αυτή τη φορά το πατάει με τόση δύναμη που σκίζει το χαρτί.. Σκεπάζει τα άλλα χρώματα, τα κάνει όλα μαύρα. Αρπάζει το χαρτί και το τσαλακώνει και το πετάει. Δεν του αρκεί. Το ξαναπαίρνει και το σκίζει σε εκατοντάδες κομματάκια. Δεν του φτάνει. Μαζεύει τα κομματάκια και ψάχνει με μανία όποια άγραφη κουκίδα έχει μείνει και πατάει το μαύρο κραγιόνι πάνω της να την εξαφανίσει. Και μετά κάθεται αποκαμωμένος και κοιτάζει τα κατάμαυρα κομματάκια ολόγυρά του. Όσο περνάει η ώρα θλίβεται. Θλίβεται περισσότερο. Πλησιάζει την καλή διαστροφική μανούλα
- Το χαρτί μου.. το χάλασα..
- Το είδα.
- Θέλω άλλο χαρτί..
- Δεν έχει άλλο χαρτί. Δυο είχες, τα χάλασες και τα δυο.
- Ξέρω ότι έχεις κι άλλα χαρτιά λευκά! Γιατί δεν μου δίνεις??
- Γιατί αγάπη μου, αυτά τα χαρτιά δεν είναι δικά σου..
- Αφού έχεις! Που είναι το καλό παιδί? Ποια είσαι εσύ? Είσαι κακιά!!! Δεν σε ξέρω εσένα!! Γιατί γίνεσαι κακιά?
- Εγώ είμαι! Η ίδια! Δεν γίνομαι κακιά! Είμαι τώρα πια! Πήρες την καρδιά μου, δυο λευκά χαρτιά και την μαύρισες, την τσαλάκωσες, την έσκισες σε εκατοντάδες κομματάκια. Δεν της άφησες ούτε μια κουκίδα λευκή. Την μαύρισες από άκρη σε άκρη. Αυτή είμαι. Έτσι με ζωγράφισες! Μαύρη, κατάμαυρη! Σκοτάδι στην καρδιά μου και στα μάτια μου! Και για σένα, μόνο σκοτάδι και μαυρίλα έχω πια.