Ο βρεγμένος τη βροχή..

- Θα με πας βόλτα δηλαδή με το καινούργιο σου το scooter!???
- Εννοείται!! Και θα πάμε να πάρεις και κράνος!
- Τι καλά!!!
- Και μετά θα γυρνάμε όλη μέρα! Θα πάμε όπου θες!! Αλλά πρώτα κράνος, ναι!?
- Ναι..

Σάββατο πρωί, κι αντί να παλέψω με τα παπλώματα, τα τίναξα και πετάχτηκα πάνω από τις 7.30 π.μ. Όχι φορεματάκι σήμερα, θα είμαι μια.. αναβάτισσα (πρέπει να μάθω κάποια στιγμή πως μπορώ να επισυνάπτω φάσκελα σε αυτό το μπλογκ), μια easy rider, ένα ελεύθερο πνεύμα, με το ολοκαίνουργιο, γυαλιστερό μου κράνος, θα είμαι μια.. καθυστερημένη κλασσικά!!! Πως τα καταφέρνω και πάντα ενώ ξυπνάω μια ώρα νωρίτερα, χάνομαι στις σκέψεις μου και.. ξαναβρίσκομαι μια ώρα μετά και κλασσικά καθυστερημένη. Πάνε τα σχέδια για το επιμελώς ατημέλητο χτένισμα και το επιμελώς ανεπιτήδευτο μακιγιάζ. Τρέχα τώρα!!!
- Δεν άργησα!?
- Ε.. όχι μάλλον! Γιατί κι εμένα με πήρε ο ύπνος!
.. ευτυχώς!
- Ανέβα! Πάμε να πάρουμε το κράνος σου και φύγαμε κοριτσάκι!
- Πάμεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!! Χοροπήδησα πάνω στη σέλα.

Η πρώτη μου σκέψη με το που είδα την.. τρύπα στο Μοναστηράκι ήταν ότι ο.. αθίγγανος, ο.. τσιγγούνης με πήγε σε ένα καταγώγιο που φέρνουν κράνη από κάποια χώρα εκτός Ε.Ε. παράνομα, νύχτες χωρίς φεγγάρι, με όπλα και κουκούλες (τέτοια δεν έχουν οι παράνομοι?) και συνωμοτικά μισόλογα και ευρά μαύρα κι άραχνα, για να μου πάρει κάποιο πανάρχαιο («Δεν σου αρέσει μανταμίτσα??? Τελευταία λέξη της μοδός είναι!!! Μισό να το σκουπίσω λίγο με το μανίκι να το δεις καλά!») μισοτιμής, κράνος. Κι αυτό που με φούντωσε περισσότερο ήταν ότι εγώ είμαι μια ανεξάρτητη, μια ακατάδεχτη, μια αυτόνομη τέλος πάντων, που θα το πλήρωνα μόνη μου το κράνος μου, δεν είχα ανάγκη τα λεφτά του, μα.. για ποια με πέρασε τέλος πάντων!?
- Κράνη?? Βεβαίως!! Περάστε πάνω! Παντελή!!! Τα παιδιά θέλουν γυναικείο κράνος!
- Ε.. έχετε και πάνω? Αναφώνησα αυθόρμητα όλο απορία.
- Βεβαίως!! Περάστε!!!
- Ε.. ααααααα.. ωωω.. συγγνώμη.. που το κρύβατε αυτό το μαγαζί? Χαζή alarm is now on!
- Πάνω!
.. 120 τετραγωνικά μαγαζί ήταν το.. πάνω! Να μάθω να μη μιλάω..

- Τι νούμερο το θέλετε?
- Small! Κοπέλα είναι!
- Ε.. ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά δεδομένου ότι είμαι.. κουτέλω.. μάλλον το Large.. αν και νομίζω ότι θα χρειαστώ το Extra large!
- Να δοκιμάσουμε το Medium?
- Το Large λέμε!!! Είμαι κουτέλω!!
- Ορίστε το Large! Πως το αισθάνεσαι?
- Ε.. μεγάλο?
- Φταίω τώρα να επιμείνω να το πάρεις?? Θα πάρεις και θα το γεμίζεις με βαμβάκι στα κενά για να μάθεις!
- .. δεν θέλω να το γεμίζω με βαμβάκιιιι, μυξομουρμούρισα
- Μας φέρνετε το medium?? Για φόρα το! Πως σου φαίνεται???
- Ε... λίιιιιιιιιγο μεγάλο???
- Μα πως!!!!!!???? Αφού εκτός από ξερόλα είσαι ΚΑΙ κουτέλω!!! Εσύ το είπες!!! Βαμβάκι!!!
- Όοοοοοοοοοοοοχι... κλαψούρισα. Καλά.. θα πάρω ότι πεις!
- Ορίστε το Small! Πως σου φαίνεται!? Πως το αισθάνεσαι??
- Μια χαρά!!!!! Να σου πω κάτι??? Πρέπει να φταίει το ότι αφήνει το κούτελο απ’ έξω..
- …
- Αλήθεια!!!
- Ωραία.. τώρα που βρήκαμε το μέγεθος να βρούμε και το σχέδιο??
- Ναι! Θέλω να είναι ροζ! Όχι! Άσπρο!!!! Ε.. όχι – όχι!!! Γαλάζιο!!! Αχμ.. μαύρο??
- Ένα θα πάρεις! Όχι τέσσερα!!! Δες αυτά εδώ τα σχέδια..

- Ααααααααααααααα!!!!!!!!!!! Οι Power Puff Giiiiiiiiiiiiiiiiiiiirls!!!!!!!!!!! Θελώωωωωω!!!!
- Ποιο!???
- Το ροζ!!!! Όχι – όχι!!!! Το μαύρο!!!!!!! Όχι περίμενε!!!! Και το άσπρο είναι ωραίο!!
- .. ποιο...?
- Το.. το.. αχ!!!! Αγχώθηκα τώρα!!! Το.. μαύρο???
- Θα πάρουμε το μαύρο!
- Όχι περίμενε!!! Το άσπρο!!!
- Σίγουρα??
- Σίγουρα! Το άσπρο!
- Θα πάρουμε το άσπρο!

- Ααααααααχ μωρέ!!! Μου αρέσει πιο πολύ το ροζ!
- .. ποιο?
- Το..
- ΠΟΙΟ?
- ΤΟ ΡΟΖ!!!!!!!!!
- Θα πάρουμε το ροζ! Και ΓΡΗΓΟΡΑ!
- Γιουπίιιιιιιιιιι!!!!!!!!! Έχω ένα ολοκαίνουργιο ροζ κράνος!!!! Είμαι έτοιμη!!! Πάμε βόλτες τώρα!! Πάμε!! Πάμε!!!!

- Να σου πω κάτι?? Είμαστε δυο ώρες εδώ..
- Και?
- Και.. άρχισε να βρέχει.. δεν μας βλέπω να πηγαίνουμε πουθενά με το μηχανάκι..
- Βρέχει??
- Βρέχει!
- Δεν πειράζει.. πάμε για καφέ στο Θησείο!
- Να αγοράσουμε μια ομπρέλα?
- Μπα όχι! Θα φορέσω το κράνος μου!
- ..ΤI?

.. αν Σάββατο πρωί, είδες μια τρελή να κόβει βόλτες με ένα ροζ Power Puff Girls κράνος στο Μοναστηράκι.. έπρεπε να ‘ρθεις να μου ζητήσεις αυτόγραφο..

Γεννημένη αρχηγός

Το ομολογώ! Είμαι μια business woman, μια καριερίστρια, μια φιλόδοξη. Έχω τρία κινητά (ένα για προσωπικό, ένα εταιρικό κι ένα για τους.. θαυμαστές μου χαχαχαχα). Έχω τουλάχιστον τρεις κλειδοθήκες, ένα organizer στην τσάντα, ένα στο γραφείο κι ένα σημειωματάριο στο σπίτι (το Alzheimer με θυμήθηκε νωρίς). Κουβαλάω μαζί μου νεσεσέρ με καλλυντικά αμέσου ανάγκης για να εμφανιστώ.. φρέσκια και δροσερή στο έκτακτο επαγγελματικό γεύμα, δείπνο, ραντεβού και μπορώ να θυμηθώ μόνο δυο – τρεις φορές που πήγα στο γραφείο ντυμένη σα λέτσος. Και το χειρότερο από όλα.. το γουστάρω τρελά!
Έτσι αποφάσισα, πάλι να ανοίξω τα βιβλία μου, πάλι να πάρω το.. δισάκι μου στον ώμο, το.. κολατσό μου στην τσάντα (Burberrys ζαχαρί, τεράστια και λουστρινέ) και να πάω στο.. σΚολείο. Τι είναι ένα μεταπτυχιακό ακόμα?
Έτσι βρέθηκα και την προηγούμενη Κυριακή, με φόρμα κόκκινη και outfit αθλητικό αλλά μαλλί κομμωτηρίου επιμελώς – ατημέλητο (είμαι μια ψωνάρα, αλλά έχω μάθει να ζω με τα ελαττώματά μου χαχαχαχα) να σούρνομαι ανάποδο έρπειν στα θαμνιά και στις πευκοβελόνες προκειμένου η ομάδα μου να κερδίσει στο διδακτικό κατά τα λοιπά, outdoor activity που μας οργάνωσε το μεταπτυχιακό. Σκαρφάλωσα σε μια σανίδα που στηριζόταν σε δυο κουβάδες, κάνοντας την προσευχή μου κάθιδρη, καθότι η υψοφοβία ύψος δεν κοιτά, και χτυπά τόσο στα είκοσι εκατοστά όσο και στα δυο χιλιάδες μέτρα ύψος. Ξελαρυγγιάστηκα δίνοντας τον ρυθμό όταν κατεβάζαμε ένα σιδεράκι ταυτόχρονα όλη η ομάδα με τα ακροδάχτυλα μας. Με τις χρωματιστές καρτούλες στην κωλότσεπη και ύφος σπιουνομαφιόζου έκανα διαπραγματεύσεις ανταλλαγής καρτών με τις άλλες ομάδες. Και στο τέλος ήρθαμε πρώτοι.. από το τέλος! Δεν μπορώ να πω! Συγκλονιστική γιάπικη νεοεισαχθείσα εμπειρία!
Εχθές παραβρέθηκα στην παρουσίαση του video της δραστηριότητας και της ανάλυσης χαρακτήρων από την ψυχολόγο του μεταπτυχιακού (έχουμε και από αυτό!). Κάθισα γελώντας δίπλα στο μικρό μου πόνι με το βεσπάκι, έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησε το video. Opening με κάτι κόκκινο που γεμίζει την οθόνη.. η κάμερα σιγά – σιγά απομακρύνεται.. ανοίγει το πλάνο.. το κόκκινο γίνεται πιο σχηματισμένο.. πιο σαφές.. ναι – ναι το αναγνωρίζω.. θα το αναγνώριζα παντού.. ο.. κώλος μου! Μετά την εκτέλεση επιπέδου ειδικών δυνάμεων, ΛΟΚ και ΟΥΚ μαζί, ανάποδου έρπειν στην πευκοβελόνα, ο κατά τα λοιπά χαριτωμένος cameraman θεώρησε ότι το σωστό σημείο να κάνει zoom ήταν η.. κωλάρα μου που την τίναζα να φύγει το.. πούσι. Κι επειδή ως γνωστόν κανένα αμφιθέατρο δεν διαθέτει κουμπάκι αυτόματης εκτίναξης, έκατσα εκεί και έζησα την αποθέωση του.. κώλου μου. Το video συνεχίστηκε, ο κόκκινος κώλος φιγουράριζε αρκετά, μια κουνιόταν ρυθμικά, μια τσίριζε, μια σχεδίαζε στο χαρτί στρατηγικές. Τελείωσε και το μαρτυρικό video και ήρθε η ώρα του αυτοσχεδιασμού «Ζωγραφίστε στο χαρτί με σχήματα και λέξεις τα θετικά της ομάδας σας». Ποια θετικά? Το παιδί κουμπί με το που ξεκινούσαμε ούρλιαζε «Έεεεεελα μωρέ στρατηγικές και παπαριές! Πάμε γιουρούσι όλοι μαζί κι ότι γίνει!». Πλάκα είχαμε! Επτά φατσούλες στο χαρτί (η δικιά μου με μουστάκι αλά.. Χίτλερ) κι έτοιμη. Το μικρό μου πόνι παρακολουθούσε τις παρουσιάσεις των άλλων και ίδρωνε «Ρε αυτοί έχουν κάνει σχεδιαγράμματα, κοίτα εκεί!». Η σειρά μας.. η σειρά του κώλου!
«Φαντάζομαι ότι όλοι με αναγνωρίσατε καθώς ανέβαινα από τον.. κώλο – πρωταγωνιστή!». Το αμφιθέατρο γονάτισε στα γέλια. «Μπράβο!!! Πολύ καλή παρουσίαση!» φώναξε ενθουσιασμένη η ψυχολόγος παύλα συντονίστρια. «Τώρα κάντε το αντίστοιχο για τα αρνητικά!». Το χούι δεν κόβεται κι όλοι έπεσαν πάλι στα σχεδιαγράμματα, στις λέξεις – κλειδιά κι επειδή μόλις αντιλήφθηκαν ότι το cartoon έχει πέραση, έβγαλαν και τις με το ζόρι καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Ένα δέντρο, ένα πλοίο (?), ένα λουλούδι. Ξανασηκώνομαι αναφωνώντας «Και για το encore του κώλου..» και τους.. ρίχνω ένα φάσκελο. Πάγωσε το αμφιθέατρο. Και αμέσως τους παρουσίασα το φάσκελο – διάγραμμα με τα δάχτυλα – αρνητικά. «Μπράβο!!! Μπράβο!!!» φώναξε ενθουσιασμένη η ψυχολόγος παύλα συντονίστρια χτυπώντας παλαμάκια. «Είναι γεννημένη αρχηγός..» ψιθύρισε στον διπλανό της.
Ανασκόπηση: ένας κώλος, ένα μουστάκι κι ένα φάσκελο = Γεννημένη αρχηγός! Not bad my dear Watson! Not bad!
Brainstorming αργότερα.. τώρα νυστάζω.

Δεν θυμάμαι..

Υπήρξε μια στιγμή που σταμάτησα.

Σταμάτησα να τρέχω, σταμάτησα να κοιτάζω γύρω – γύρω με ανησυχία, σταμάτησα να αγωνιώ, σταμάτησα να αγχώνομαι. Σταμάτησα στη μέση του δάσους. Γιατί υποσυνείδητα οδήγησα τον εαυτό μου εκεί, για να βάλω μια τελεία στις σκέψεις μου.
Και στάθηκα, κοίταξα τον ουρανό, γέμισα τα πνευμόνια μου αέρα, τα αυτιά μου ήχους, τα μάτια μου χρώματα και κράτησα την αναπνοή μου, για να σταματήσω το χρόνο. Ή έστω να έχω την ψευδαίσθηση ότι τον σταματώ. Και κράτησε λίγα δευτερόλεπτα ή ίσως κι ένα δυο μόνο ή ίσως και λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, αρκετά όμως για να με προστάξω «Τι θέλεις τελικά? Αποφάσισε! Κι ότι πεις θα γίνει!». Κι εκείνο το ανύποπτο δευτερόλεπτο, δεν θυμάμαι καν τι απάντησα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι..

Ξέρω μόνο πως μετά πήρα μια βαθειά αναπνοή και ένιωσα καλύτερα. Ξέρω πως εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα. Και η επόμενη μέρα ήταν μια καλή μέρα. Όπως και οι επόμενες μετά από αυτήν. Ειλικρινά όμως δεν θυμάμαι..

Κι όλοι χαρήκανε, το παλιό καλό eClairaki ξαναγύρισε. Αυτό που είχε αρχίσει να χάνεται την άνοιξη, που χάθηκε εντελώς το καλοκαίρι, που ξαναεμφανίστηκε λίγο πριν τον χειμώνα. Και νόμιζε όταν έλεγα ότι το καλοκαίρι μαραίνομαι, ότι είμαι απλά υπερβολική. Και να που ο χειμώνας έρχεται κι ανθίζω πάλι. Κι έρχεται μαζί κι εκείνος, γιατί απλά φοβάται να πάρει άλλα μονοπάτια? Ή τα πήρε και κουράστηκε? Ή φοβήθηκε και γύρισε πίσω? Ή απλά θέλει να θυμηθεί? Ή δεν αντέχει άλλο να θυμάται? Ή ψάχνει κάποιον να τον σπρώξει? Ή κατάλαβε? Ή συνειδητοποίησε? Ή έτσι έπρεπε να γίνει? Ή έτσι δεν πρέπει να ξαναγίνει?

Ή μήπως πάλι σκέφτομαι πολύ? Για την ακρίβεια δεν σκέφτομαι καθόλου πια. Για την ακρίβεια το μόνο που με αγχώνει τώρα, είναι ότι ειλικρινά δεν θυμάμαι τι πρόσταξα στον εαυτό μου..