.. και δεν ξέρω τι!!!
Σα να έχει μαγκώσει ελαφρά το φρένο, τόσο ελαφρά που δεν το έχω πάρει καν χαμπάρι! Και δίνω γκάζι αλλά.. ζορίζομαι! Και χαλαρώνω αλλά.. φρενάρω!!
Δεν ξέρω τι μου φταίει! Τη δουλειά μου τη γουστάρω, τα μαθήματά μου επίσης, τα γυμναστήρια και τους στίβους τα αποζητώ, τις βόλτες και τους καφέδες τους θέλω, το αγόρι εκείνο είναι το κομμάτι από το πλευρό μου (κι εγώ από το δικό του αντίστοιχα, ή μάλλον πιάνω και λίγο ωμοπλάτη χαχαχαχα) αλλά κάτι μου φταίει! Νόμιζα ότι είναι το μέσα μου, το μυαλό μου κι άρχισα να γράφω. Παντού όμως! Σε ατζέντες, σε όμορφα σημειωματάρια με χρυσόσκονη και λαστιχάκι, στο ψυγείο πάνω σε ένα μπλοκάκι, σε αυτό εδώ το block, σε σελίδες A4 που στοιβάζω στην τεράστια τσάντα μου. Αλλά κάτι μου φταίει ακόμα!
Πίσω από την οθόνη, ξεπροβάλει η κορυφή από το μαύρο καβαλέτο που «έκλεψα» από το γραφείο του monsieur. Το έχω βάλει εκεί, επίτηδες, για να το πάρω φεύγοντας. Ένα μήνα τώρα, φεύγω κι αυτό εδώ μένει. Επίτηδες πήρα καινούρια παλέτα, κι ας καθυστερούσα τόσο καιρό με τη δικαιολογία ότι πρέπει να βρω ξύλινη, όπως ακριβώς την θέλω, αλλιώς δεν συμβιβάζομαι. Πήρα και μυστράκια, μεγάλα, μικρά, μεσαία, επίτηδες για να μην έχω δικαιολογία ότι δεν λυγίζει, παραλυγίζει. Πήρα και καμβάδες έτοιμους, σπατουλαρισμένους, τεντωμένους και τελαρισμένους για να μην έχω δικαιολογία ότι βαριέμαι να τους ετοιμάζω. Και.. περιμένω..
Περιμένω να περάσει μπροστά από τα μάτια μου η εικόνα που θα με ξυπνήσει. Που θα φωτίσει τα μάτια μου και την ψυχή μου και θα τα αρπάξω όλα μαζί, και θα αρχίσω να ανακατεύω λάδια στον καμβά. Για την ώρα εκείνη που (όπως την θυμάμαι αχνά πια) θα υπάρχουν μόνο τα μάτια μου, τα δάχτυλά μου και η ψυχή μου.
Σαν αυτό να μου φταίει..
Ζητείται.. έμπνευση...
Σα να έχει μαγκώσει ελαφρά το φρένο, τόσο ελαφρά που δεν το έχω πάρει καν χαμπάρι! Και δίνω γκάζι αλλά.. ζορίζομαι! Και χαλαρώνω αλλά.. φρενάρω!!
Δεν ξέρω τι μου φταίει! Τη δουλειά μου τη γουστάρω, τα μαθήματά μου επίσης, τα γυμναστήρια και τους στίβους τα αποζητώ, τις βόλτες και τους καφέδες τους θέλω, το αγόρι εκείνο είναι το κομμάτι από το πλευρό μου (κι εγώ από το δικό του αντίστοιχα, ή μάλλον πιάνω και λίγο ωμοπλάτη χαχαχαχα) αλλά κάτι μου φταίει! Νόμιζα ότι είναι το μέσα μου, το μυαλό μου κι άρχισα να γράφω. Παντού όμως! Σε ατζέντες, σε όμορφα σημειωματάρια με χρυσόσκονη και λαστιχάκι, στο ψυγείο πάνω σε ένα μπλοκάκι, σε αυτό εδώ το block, σε σελίδες A4 που στοιβάζω στην τεράστια τσάντα μου. Αλλά κάτι μου φταίει ακόμα!
Πίσω από την οθόνη, ξεπροβάλει η κορυφή από το μαύρο καβαλέτο που «έκλεψα» από το γραφείο του monsieur. Το έχω βάλει εκεί, επίτηδες, για να το πάρω φεύγοντας. Ένα μήνα τώρα, φεύγω κι αυτό εδώ μένει. Επίτηδες πήρα καινούρια παλέτα, κι ας καθυστερούσα τόσο καιρό με τη δικαιολογία ότι πρέπει να βρω ξύλινη, όπως ακριβώς την θέλω, αλλιώς δεν συμβιβάζομαι. Πήρα και μυστράκια, μεγάλα, μικρά, μεσαία, επίτηδες για να μην έχω δικαιολογία ότι δεν λυγίζει, παραλυγίζει. Πήρα και καμβάδες έτοιμους, σπατουλαρισμένους, τεντωμένους και τελαρισμένους για να μην έχω δικαιολογία ότι βαριέμαι να τους ετοιμάζω. Και.. περιμένω..
Περιμένω να περάσει μπροστά από τα μάτια μου η εικόνα που θα με ξυπνήσει. Που θα φωτίσει τα μάτια μου και την ψυχή μου και θα τα αρπάξω όλα μαζί, και θα αρχίσω να ανακατεύω λάδια στον καμβά. Για την ώρα εκείνη που (όπως την θυμάμαι αχνά πια) θα υπάρχουν μόνο τα μάτια μου, τα δάχτυλά μου και η ψυχή μου.
Σαν αυτό να μου φταίει..
Ζητείται.. έμπνευση...
