Δεν θυμάμαι..

Υπήρξε μια στιγμή που σταμάτησα.

Σταμάτησα να τρέχω, σταμάτησα να κοιτάζω γύρω – γύρω με ανησυχία, σταμάτησα να αγωνιώ, σταμάτησα να αγχώνομαι. Σταμάτησα στη μέση του δάσους. Γιατί υποσυνείδητα οδήγησα τον εαυτό μου εκεί, για να βάλω μια τελεία στις σκέψεις μου.
Και στάθηκα, κοίταξα τον ουρανό, γέμισα τα πνευμόνια μου αέρα, τα αυτιά μου ήχους, τα μάτια μου χρώματα και κράτησα την αναπνοή μου, για να σταματήσω το χρόνο. Ή έστω να έχω την ψευδαίσθηση ότι τον σταματώ. Και κράτησε λίγα δευτερόλεπτα ή ίσως κι ένα δυο μόνο ή ίσως και λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, αρκετά όμως για να με προστάξω «Τι θέλεις τελικά? Αποφάσισε! Κι ότι πεις θα γίνει!». Κι εκείνο το ανύποπτο δευτερόλεπτο, δεν θυμάμαι καν τι απάντησα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι..

Ξέρω μόνο πως μετά πήρα μια βαθειά αναπνοή και ένιωσα καλύτερα. Ξέρω πως εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα. Και η επόμενη μέρα ήταν μια καλή μέρα. Όπως και οι επόμενες μετά από αυτήν. Ειλικρινά όμως δεν θυμάμαι..

Κι όλοι χαρήκανε, το παλιό καλό eClairaki ξαναγύρισε. Αυτό που είχε αρχίσει να χάνεται την άνοιξη, που χάθηκε εντελώς το καλοκαίρι, που ξαναεμφανίστηκε λίγο πριν τον χειμώνα. Και νόμιζε όταν έλεγα ότι το καλοκαίρι μαραίνομαι, ότι είμαι απλά υπερβολική. Και να που ο χειμώνας έρχεται κι ανθίζω πάλι. Κι έρχεται μαζί κι εκείνος, γιατί απλά φοβάται να πάρει άλλα μονοπάτια? Ή τα πήρε και κουράστηκε? Ή φοβήθηκε και γύρισε πίσω? Ή απλά θέλει να θυμηθεί? Ή δεν αντέχει άλλο να θυμάται? Ή ψάχνει κάποιον να τον σπρώξει? Ή κατάλαβε? Ή συνειδητοποίησε? Ή έτσι έπρεπε να γίνει? Ή έτσι δεν πρέπει να ξαναγίνει?

Ή μήπως πάλι σκέφτομαι πολύ? Για την ακρίβεια δεν σκέφτομαι καθόλου πια. Για την ακρίβεια το μόνο που με αγχώνει τώρα, είναι ότι ειλικρινά δεν θυμάμαι τι πρόσταξα στον εαυτό μου..