Κάτι μου φταίει..

.. και δεν ξέρω τι!!!
Σα να έχει μαγκώσει ελαφρά το φρένο, τόσο ελαφρά που δεν το έχω πάρει καν χαμπάρι! Και δίνω γκάζι αλλά.. ζορίζομαι! Και χαλαρώνω αλλά.. φρενάρω!!
Δεν ξέρω τι μου φταίει! Τη δουλειά μου τη γουστάρω, τα μαθήματά μου επίσης, τα γυμναστήρια και τους στίβους τα αποζητώ, τις βόλτες και τους καφέδες τους θέλω, το αγόρι εκείνο είναι το κομμάτι από το πλευρό μου (κι εγώ από το δικό του αντίστοιχα, ή μάλλον πιάνω και λίγο ωμοπλάτη χαχαχαχα) αλλά κάτι μου φταίει! Νόμιζα ότι είναι το μέσα μου, το μυαλό μου κι άρχισα να γράφω. Παντού όμως! Σε ατζέντες, σε όμορφα σημειωματάρια με χρυσόσκονη και λαστιχάκι, στο ψυγείο πάνω σε ένα μπλοκάκι, σε αυτό εδώ το block, σε σελίδες A4 που στοιβάζω στην τεράστια τσάντα μου. Αλλά κάτι μου φταίει ακόμα!
Πίσω από την οθόνη, ξεπροβάλει η κορυφή από το μαύρο καβαλέτο που «έκλεψα» από το γραφείο του monsieur. Το έχω βάλει εκεί, επίτηδες, για να το πάρω φεύγοντας. Ένα μήνα τώρα, φεύγω κι αυτό εδώ μένει. Επίτηδες πήρα καινούρια παλέτα, κι ας καθυστερούσα τόσο καιρό με τη δικαιολογία ότι πρέπει να βρω ξύλινη, όπως ακριβώς την θέλω, αλλιώς δεν συμβιβάζομαι. Πήρα και μυστράκια, μεγάλα, μικρά, μεσαία, επίτηδες για να μην έχω δικαιολογία ότι δεν λυγίζει, παραλυγίζει. Πήρα και καμβάδες έτοιμους, σπατουλαρισμένους, τεντωμένους και τελαρισμένους για να μην έχω δικαιολογία ότι βαριέμαι να τους ετοιμάζω. Και.. περιμένω..
Περιμένω να περάσει μπροστά από τα μάτια μου η εικόνα που θα με ξυπνήσει. Που θα φωτίσει τα μάτια μου και την ψυχή μου και θα τα αρπάξω όλα μαζί, και θα αρχίσω να ανακατεύω λάδια στον καμβά. Για την ώρα εκείνη που (όπως την θυμάμαι αχνά πια) θα υπάρχουν μόνο τα μάτια μου, τα δάχτυλά μου και η ψυχή μου.
Σαν αυτό να μου φταίει..
Ζητείται.. έμπνευση...

Ο βρεγμένος τη βροχή..

- Θα με πας βόλτα δηλαδή με το καινούργιο σου το scooter!???
- Εννοείται!! Και θα πάμε να πάρεις και κράνος!
- Τι καλά!!!
- Και μετά θα γυρνάμε όλη μέρα! Θα πάμε όπου θες!! Αλλά πρώτα κράνος, ναι!?
- Ναι..

Σάββατο πρωί, κι αντί να παλέψω με τα παπλώματα, τα τίναξα και πετάχτηκα πάνω από τις 7.30 π.μ. Όχι φορεματάκι σήμερα, θα είμαι μια.. αναβάτισσα (πρέπει να μάθω κάποια στιγμή πως μπορώ να επισυνάπτω φάσκελα σε αυτό το μπλογκ), μια easy rider, ένα ελεύθερο πνεύμα, με το ολοκαίνουργιο, γυαλιστερό μου κράνος, θα είμαι μια.. καθυστερημένη κλασσικά!!! Πως τα καταφέρνω και πάντα ενώ ξυπνάω μια ώρα νωρίτερα, χάνομαι στις σκέψεις μου και.. ξαναβρίσκομαι μια ώρα μετά και κλασσικά καθυστερημένη. Πάνε τα σχέδια για το επιμελώς ατημέλητο χτένισμα και το επιμελώς ανεπιτήδευτο μακιγιάζ. Τρέχα τώρα!!!
- Δεν άργησα!?
- Ε.. όχι μάλλον! Γιατί κι εμένα με πήρε ο ύπνος!
.. ευτυχώς!
- Ανέβα! Πάμε να πάρουμε το κράνος σου και φύγαμε κοριτσάκι!
- Πάμεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!! Χοροπήδησα πάνω στη σέλα.

Η πρώτη μου σκέψη με το που είδα την.. τρύπα στο Μοναστηράκι ήταν ότι ο.. αθίγγανος, ο.. τσιγγούνης με πήγε σε ένα καταγώγιο που φέρνουν κράνη από κάποια χώρα εκτός Ε.Ε. παράνομα, νύχτες χωρίς φεγγάρι, με όπλα και κουκούλες (τέτοια δεν έχουν οι παράνομοι?) και συνωμοτικά μισόλογα και ευρά μαύρα κι άραχνα, για να μου πάρει κάποιο πανάρχαιο («Δεν σου αρέσει μανταμίτσα??? Τελευταία λέξη της μοδός είναι!!! Μισό να το σκουπίσω λίγο με το μανίκι να το δεις καλά!») μισοτιμής, κράνος. Κι αυτό που με φούντωσε περισσότερο ήταν ότι εγώ είμαι μια ανεξάρτητη, μια ακατάδεχτη, μια αυτόνομη τέλος πάντων, που θα το πλήρωνα μόνη μου το κράνος μου, δεν είχα ανάγκη τα λεφτά του, μα.. για ποια με πέρασε τέλος πάντων!?
- Κράνη?? Βεβαίως!! Περάστε πάνω! Παντελή!!! Τα παιδιά θέλουν γυναικείο κράνος!
- Ε.. έχετε και πάνω? Αναφώνησα αυθόρμητα όλο απορία.
- Βεβαίως!! Περάστε!!!
- Ε.. ααααααα.. ωωω.. συγγνώμη.. που το κρύβατε αυτό το μαγαζί? Χαζή alarm is now on!
- Πάνω!
.. 120 τετραγωνικά μαγαζί ήταν το.. πάνω! Να μάθω να μη μιλάω..

- Τι νούμερο το θέλετε?
- Small! Κοπέλα είναι!
- Ε.. ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά δεδομένου ότι είμαι.. κουτέλω.. μάλλον το Large.. αν και νομίζω ότι θα χρειαστώ το Extra large!
- Να δοκιμάσουμε το Medium?
- Το Large λέμε!!! Είμαι κουτέλω!!
- Ορίστε το Large! Πως το αισθάνεσαι?
- Ε.. μεγάλο?
- Φταίω τώρα να επιμείνω να το πάρεις?? Θα πάρεις και θα το γεμίζεις με βαμβάκι στα κενά για να μάθεις!
- .. δεν θέλω να το γεμίζω με βαμβάκιιιι, μυξομουρμούρισα
- Μας φέρνετε το medium?? Για φόρα το! Πως σου φαίνεται???
- Ε... λίιιιιιιιιγο μεγάλο???
- Μα πως!!!!!!???? Αφού εκτός από ξερόλα είσαι ΚΑΙ κουτέλω!!! Εσύ το είπες!!! Βαμβάκι!!!
- Όοοοοοοοοοοοοχι... κλαψούρισα. Καλά.. θα πάρω ότι πεις!
- Ορίστε το Small! Πως σου φαίνεται!? Πως το αισθάνεσαι??
- Μια χαρά!!!!! Να σου πω κάτι??? Πρέπει να φταίει το ότι αφήνει το κούτελο απ’ έξω..
- …
- Αλήθεια!!!
- Ωραία.. τώρα που βρήκαμε το μέγεθος να βρούμε και το σχέδιο??
- Ναι! Θέλω να είναι ροζ! Όχι! Άσπρο!!!! Ε.. όχι – όχι!!! Γαλάζιο!!! Αχμ.. μαύρο??
- Ένα θα πάρεις! Όχι τέσσερα!!! Δες αυτά εδώ τα σχέδια..

- Ααααααααααααααα!!!!!!!!!!! Οι Power Puff Giiiiiiiiiiiiiiiiiiiirls!!!!!!!!!!! Θελώωωωωω!!!!
- Ποιο!???
- Το ροζ!!!! Όχι – όχι!!!! Το μαύρο!!!!!!! Όχι περίμενε!!!! Και το άσπρο είναι ωραίο!!
- .. ποιο...?
- Το.. το.. αχ!!!! Αγχώθηκα τώρα!!! Το.. μαύρο???
- Θα πάρουμε το μαύρο!
- Όχι περίμενε!!! Το άσπρο!!!
- Σίγουρα??
- Σίγουρα! Το άσπρο!
- Θα πάρουμε το άσπρο!

- Ααααααααχ μωρέ!!! Μου αρέσει πιο πολύ το ροζ!
- .. ποιο?
- Το..
- ΠΟΙΟ?
- ΤΟ ΡΟΖ!!!!!!!!!
- Θα πάρουμε το ροζ! Και ΓΡΗΓΟΡΑ!
- Γιουπίιιιιιιιιιι!!!!!!!!! Έχω ένα ολοκαίνουργιο ροζ κράνος!!!! Είμαι έτοιμη!!! Πάμε βόλτες τώρα!! Πάμε!! Πάμε!!!!

- Να σου πω κάτι?? Είμαστε δυο ώρες εδώ..
- Και?
- Και.. άρχισε να βρέχει.. δεν μας βλέπω να πηγαίνουμε πουθενά με το μηχανάκι..
- Βρέχει??
- Βρέχει!
- Δεν πειράζει.. πάμε για καφέ στο Θησείο!
- Να αγοράσουμε μια ομπρέλα?
- Μπα όχι! Θα φορέσω το κράνος μου!
- ..ΤI?

.. αν Σάββατο πρωί, είδες μια τρελή να κόβει βόλτες με ένα ροζ Power Puff Girls κράνος στο Μοναστηράκι.. έπρεπε να ‘ρθεις να μου ζητήσεις αυτόγραφο..

Γεννημένη αρχηγός

Το ομολογώ! Είμαι μια business woman, μια καριερίστρια, μια φιλόδοξη. Έχω τρία κινητά (ένα για προσωπικό, ένα εταιρικό κι ένα για τους.. θαυμαστές μου χαχαχαχα). Έχω τουλάχιστον τρεις κλειδοθήκες, ένα organizer στην τσάντα, ένα στο γραφείο κι ένα σημειωματάριο στο σπίτι (το Alzheimer με θυμήθηκε νωρίς). Κουβαλάω μαζί μου νεσεσέρ με καλλυντικά αμέσου ανάγκης για να εμφανιστώ.. φρέσκια και δροσερή στο έκτακτο επαγγελματικό γεύμα, δείπνο, ραντεβού και μπορώ να θυμηθώ μόνο δυο – τρεις φορές που πήγα στο γραφείο ντυμένη σα λέτσος. Και το χειρότερο από όλα.. το γουστάρω τρελά!
Έτσι αποφάσισα, πάλι να ανοίξω τα βιβλία μου, πάλι να πάρω το.. δισάκι μου στον ώμο, το.. κολατσό μου στην τσάντα (Burberrys ζαχαρί, τεράστια και λουστρινέ) και να πάω στο.. σΚολείο. Τι είναι ένα μεταπτυχιακό ακόμα?
Έτσι βρέθηκα και την προηγούμενη Κυριακή, με φόρμα κόκκινη και outfit αθλητικό αλλά μαλλί κομμωτηρίου επιμελώς – ατημέλητο (είμαι μια ψωνάρα, αλλά έχω μάθει να ζω με τα ελαττώματά μου χαχαχαχα) να σούρνομαι ανάποδο έρπειν στα θαμνιά και στις πευκοβελόνες προκειμένου η ομάδα μου να κερδίσει στο διδακτικό κατά τα λοιπά, outdoor activity που μας οργάνωσε το μεταπτυχιακό. Σκαρφάλωσα σε μια σανίδα που στηριζόταν σε δυο κουβάδες, κάνοντας την προσευχή μου κάθιδρη, καθότι η υψοφοβία ύψος δεν κοιτά, και χτυπά τόσο στα είκοσι εκατοστά όσο και στα δυο χιλιάδες μέτρα ύψος. Ξελαρυγγιάστηκα δίνοντας τον ρυθμό όταν κατεβάζαμε ένα σιδεράκι ταυτόχρονα όλη η ομάδα με τα ακροδάχτυλα μας. Με τις χρωματιστές καρτούλες στην κωλότσεπη και ύφος σπιουνομαφιόζου έκανα διαπραγματεύσεις ανταλλαγής καρτών με τις άλλες ομάδες. Και στο τέλος ήρθαμε πρώτοι.. από το τέλος! Δεν μπορώ να πω! Συγκλονιστική γιάπικη νεοεισαχθείσα εμπειρία!
Εχθές παραβρέθηκα στην παρουσίαση του video της δραστηριότητας και της ανάλυσης χαρακτήρων από την ψυχολόγο του μεταπτυχιακού (έχουμε και από αυτό!). Κάθισα γελώντας δίπλα στο μικρό μου πόνι με το βεσπάκι, έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησε το video. Opening με κάτι κόκκινο που γεμίζει την οθόνη.. η κάμερα σιγά – σιγά απομακρύνεται.. ανοίγει το πλάνο.. το κόκκινο γίνεται πιο σχηματισμένο.. πιο σαφές.. ναι – ναι το αναγνωρίζω.. θα το αναγνώριζα παντού.. ο.. κώλος μου! Μετά την εκτέλεση επιπέδου ειδικών δυνάμεων, ΛΟΚ και ΟΥΚ μαζί, ανάποδου έρπειν στην πευκοβελόνα, ο κατά τα λοιπά χαριτωμένος cameraman θεώρησε ότι το σωστό σημείο να κάνει zoom ήταν η.. κωλάρα μου που την τίναζα να φύγει το.. πούσι. Κι επειδή ως γνωστόν κανένα αμφιθέατρο δεν διαθέτει κουμπάκι αυτόματης εκτίναξης, έκατσα εκεί και έζησα την αποθέωση του.. κώλου μου. Το video συνεχίστηκε, ο κόκκινος κώλος φιγουράριζε αρκετά, μια κουνιόταν ρυθμικά, μια τσίριζε, μια σχεδίαζε στο χαρτί στρατηγικές. Τελείωσε και το μαρτυρικό video και ήρθε η ώρα του αυτοσχεδιασμού «Ζωγραφίστε στο χαρτί με σχήματα και λέξεις τα θετικά της ομάδας σας». Ποια θετικά? Το παιδί κουμπί με το που ξεκινούσαμε ούρλιαζε «Έεεεεελα μωρέ στρατηγικές και παπαριές! Πάμε γιουρούσι όλοι μαζί κι ότι γίνει!». Πλάκα είχαμε! Επτά φατσούλες στο χαρτί (η δικιά μου με μουστάκι αλά.. Χίτλερ) κι έτοιμη. Το μικρό μου πόνι παρακολουθούσε τις παρουσιάσεις των άλλων και ίδρωνε «Ρε αυτοί έχουν κάνει σχεδιαγράμματα, κοίτα εκεί!». Η σειρά μας.. η σειρά του κώλου!
«Φαντάζομαι ότι όλοι με αναγνωρίσατε καθώς ανέβαινα από τον.. κώλο – πρωταγωνιστή!». Το αμφιθέατρο γονάτισε στα γέλια. «Μπράβο!!! Πολύ καλή παρουσίαση!» φώναξε ενθουσιασμένη η ψυχολόγος παύλα συντονίστρια. «Τώρα κάντε το αντίστοιχο για τα αρνητικά!». Το χούι δεν κόβεται κι όλοι έπεσαν πάλι στα σχεδιαγράμματα, στις λέξεις – κλειδιά κι επειδή μόλις αντιλήφθηκαν ότι το cartoon έχει πέραση, έβγαλαν και τις με το ζόρι καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Ένα δέντρο, ένα πλοίο (?), ένα λουλούδι. Ξανασηκώνομαι αναφωνώντας «Και για το encore του κώλου..» και τους.. ρίχνω ένα φάσκελο. Πάγωσε το αμφιθέατρο. Και αμέσως τους παρουσίασα το φάσκελο – διάγραμμα με τα δάχτυλα – αρνητικά. «Μπράβο!!! Μπράβο!!!» φώναξε ενθουσιασμένη η ψυχολόγος παύλα συντονίστρια χτυπώντας παλαμάκια. «Είναι γεννημένη αρχηγός..» ψιθύρισε στον διπλανό της.
Ανασκόπηση: ένας κώλος, ένα μουστάκι κι ένα φάσκελο = Γεννημένη αρχηγός! Not bad my dear Watson! Not bad!
Brainstorming αργότερα.. τώρα νυστάζω.

Δεν θυμάμαι..

Υπήρξε μια στιγμή που σταμάτησα.

Σταμάτησα να τρέχω, σταμάτησα να κοιτάζω γύρω – γύρω με ανησυχία, σταμάτησα να αγωνιώ, σταμάτησα να αγχώνομαι. Σταμάτησα στη μέση του δάσους. Γιατί υποσυνείδητα οδήγησα τον εαυτό μου εκεί, για να βάλω μια τελεία στις σκέψεις μου.
Και στάθηκα, κοίταξα τον ουρανό, γέμισα τα πνευμόνια μου αέρα, τα αυτιά μου ήχους, τα μάτια μου χρώματα και κράτησα την αναπνοή μου, για να σταματήσω το χρόνο. Ή έστω να έχω την ψευδαίσθηση ότι τον σταματώ. Και κράτησε λίγα δευτερόλεπτα ή ίσως κι ένα δυο μόνο ή ίσως και λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, αρκετά όμως για να με προστάξω «Τι θέλεις τελικά? Αποφάσισε! Κι ότι πεις θα γίνει!». Κι εκείνο το ανύποπτο δευτερόλεπτο, δεν θυμάμαι καν τι απάντησα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι..

Ξέρω μόνο πως μετά πήρα μια βαθειά αναπνοή και ένιωσα καλύτερα. Ξέρω πως εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα. Και η επόμενη μέρα ήταν μια καλή μέρα. Όπως και οι επόμενες μετά από αυτήν. Ειλικρινά όμως δεν θυμάμαι..

Κι όλοι χαρήκανε, το παλιό καλό eClairaki ξαναγύρισε. Αυτό που είχε αρχίσει να χάνεται την άνοιξη, που χάθηκε εντελώς το καλοκαίρι, που ξαναεμφανίστηκε λίγο πριν τον χειμώνα. Και νόμιζε όταν έλεγα ότι το καλοκαίρι μαραίνομαι, ότι είμαι απλά υπερβολική. Και να που ο χειμώνας έρχεται κι ανθίζω πάλι. Κι έρχεται μαζί κι εκείνος, γιατί απλά φοβάται να πάρει άλλα μονοπάτια? Ή τα πήρε και κουράστηκε? Ή φοβήθηκε και γύρισε πίσω? Ή απλά θέλει να θυμηθεί? Ή δεν αντέχει άλλο να θυμάται? Ή ψάχνει κάποιον να τον σπρώξει? Ή κατάλαβε? Ή συνειδητοποίησε? Ή έτσι έπρεπε να γίνει? Ή έτσι δεν πρέπει να ξαναγίνει?

Ή μήπως πάλι σκέφτομαι πολύ? Για την ακρίβεια δεν σκέφτομαι καθόλου πια. Για την ακρίβεια το μόνο που με αγχώνει τώρα, είναι ότι ειλικρινά δεν θυμάμαι τι πρόσταξα στον εαυτό μου..

Μην φτύσεις τον Θεό...

… γιατί θα φας την.. χλεμπόνα στα μούτρα, λέει ο σοφός λαός μας.
Ναι.. το εξώδικο που να το στείλω??? Θα μου πει κάποιος? Δηλαδή για τον Άγιο Βασίλη, το φέρνεις γύρω – γύρω και κατά προσέγγιση το πετυχαίνεις. Κάπου στο Βόρειο Πόλο θα ‘ναι, τόσα χιόνια, χτυπάς και μια Λαπωνία για σίγουρα και είσαι μέσα! Τον Θεό που ακριβώς μπορείς να τον πετύχεις? Να του στείλεις ένα γράμμα έστω! Δεν είναι ανάγκη ντε και καλά να είσαι επιθετικός και να ‘χει κι έναν τρόμο για να ‘ναι απών! Ένα γράμμα βρε αδελφέ!

Προς: Αξιότιμο ΘΕΟ
Διεύθυνση: ε.. ναι.. δεν την έχω πρόχειρη.. κάπου ψηλά! Ακριβώς δεν είμαι σίγουρη!

Ναι είμαστε οι επιλογές μας. Ναι προδιαγράφουμε το μέλλον μας. Ναι παίρνουμε ότι μας αξίζει. Ναι.. ναι.. ναι..! Ε όχι! Ε όχι, έχω να πω και να δηλώσω και να βροντοφωνάξω! Δηλαδή αυτό το καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση που έφτιαξες Θεέ μου, δεν το έκανες ακριβώς μηχανάκι. Μια χαρά θα ήταν αν του τα έδινες όλα εκτός από τη ψυχή. Δηλαδή εκεί έχεις ένα μεγάλο fault. Εκτός εάν ήταν βάσει σχεδίου, κι εμείς είμαστε η κωμική σειρά στην τηλεόρασή σου, κι έχεις κι άλλη γη, με άλλους ανθρώπους που αυτοί είναι πιο.. National Geographic. Κι αντίστοιχα έχεις και τους Soap Opera ανθρώπους, σε άλλον πλανήτη πάλι, σε άλλο ηλιακό σύμπλεγμα. Γιατί ΣΙΓΟΥΡΑ σε αυτόν εδώ τον πλανήτη, με αυτούς εδώ τους ανθρώπους σπας πλάκα!!! Κάθεσαι σε ένα σύννεφο – πολυθρόνα κάθε βράδυ στις 8.00 (δικιά σου ώρα), παίρνεις και μια γαβάθα ποπ κορν (δεν ξέρω εάν σου αρέσουν τα ζελεδάκια και οι καραμέλες) και απολαμβάνεις την κωμική σειρά της ημέρας – εμάς. Κι εμείς όμως, ε!? Αστείρευτοι!!! Άφθονο γέλιο!!! Και το καλύτερό σου, αυτό που σου αρέσει περισσότερο, το ουράνιο televoting στο τέλος. Στείλτε ουράνιο sms και ψηφήστε το τέλος που θέλετε!!! Κι εκεί δίνεις ρέστα!!! Να μου πεις, παίζει εσύ να το έχεις δει το τέλος της σειράς (κοινώς η μπούρδα που αλλιώς ονομάζεται το.. μεγαλύτερο πλάνο, the big frame) και γιαυτό να είσαι τόσο ήσυχος! Κι εξάλλου, όπως κάθε μεγάλος δημιουργός, την έχεις δοκιμάσει τη συνταγή έτη φωτός τώρα. Δεν πουλάει το σίριαλ??? Την επόμενη σαιζόν άλλο!!! Και μάλλον τα δικά μας νούμερα έχουν αρχίσει να πέφτουν έτσι!? Και πάμε για κλείσιμο σαιζόν ε!?? Ωστόσο Θεέ μου, θα πρέπει να λάβεις υπόψη σου ότι κάθε σειρά, έστω και κωμική, αξίζει το μεγαλειώδες κλείσιμο που της πρέπει. Ένα πάρτι! Μια γκλαμουριά, ένεκα των μεγαλειωδών στιγμών που άφησε! Ένα γρήγορο από τα προσεχές έστω??? Κάτι, για να μην βουζώσουν οι πρωταγωνιστές και αρνηθούν να παίξουν το επόμενο επεισόδιο! Και ανοίξεις την τηλεόραση σου και βρεθείς μπροστά σε εκατομμύρια ακίνητα ανθρωπάκια που σε κοιτάνε με θυμό! Και ναι.. το ξέρουμε ότι πάντα τα πράγματα μπορεί να γίνουν και χειρότερα! Τα περάσαμε τα χειρότερα! ΘΥΜΑΣΑΙ!!???

Έχει ο Θεός, ξαναλέει ο σοφός λαός μας! Ναι.. έχει! Σε μας θα δώσει τίποτα???????

Εκπτώσεις... τέλος!

Ο πρώτος άντρας στη ζωή μιας γυναίκας είναι ο.. μπαμπάς της. Αυτός που πρώτος τη σηκώνει στα χέρια του ψηλά και την πετάει στον αέρα. Που την κοιτάζει με λατρεία μες τα μάτια και τίποτα απολύτως δεν κρύβεται από αυτό το βλέμμα. Μόνο λατρεία. Που την ανεβάζει στο μηχανάκι του (μια.. floretta του ’69), στην αρχή μπροστά με το καπελάκι της και μετά πίσω να κρατιέται σφιχτά από τη μέση του «Από μικρή φαινόσουνα πως ήσουνα μαγκάκι και τώρα που μεγάλωσες θα πάρεις μηχανάκι». Αυτός που γυρνάει το βράδυ αργά από τη δουλειά και βγάζει μέσα από το παγωμένο του μπουφάν ένα ολοκαίνουριο πακέτο χρωματιστούς μαρκαδόρους και μια σοκολάτα. Αυτός που ξυπνάει ξημερώματα για να την πάει να προλάβει το λεωφορείο για την σχολική εκδρομή και την περιμένει μεσάνυχτα να γυρίσει από την πρώτη έξοδο με την παρέα. Που της δίνει τα λεφτά να πάρει το πρώτο της μηχανάκι και μετά της γκρινιάζει ότι τρέχει πολύ, φρενάρει λίγο. Αυτός που ξυπνάει την γυναίκα του, Κυριακή από τις 7.00 γιατί «Σήμερα θα έρθει το κορίτσι να φάμε όλοι μαζί! Σήκω να μαγειρέψεις!» ακόμα κι αν έχει στο μυαλό του ότι θα ανάψει φωτιά για να ψήσει εκείνος. Εκείνος που την κοιτάζει στα μάτια κάθε φορά που μπαίνει στο σπίτι και με μια ματιά τα ξέρει όλα. Που της λέει «Βγες και γλέντα τη ζωή σου κι άμα δεν σου φτάσουν τα λεφτά σου, πες ότι είσαι κόρη μου και θα πάω εγώ την άλλη μέρα να πληρώσω τη.. ζημιά σου». Που σε κάθε γλέντι σηκώνεται και χώνει πενηντάρικα στα όργανα φωνάζοντας «Για να χορέψει η κόρη μου!». Που κάθε φορά, χρόνια ολόκληρα τώρα, άμα πιεί ένα ποτηράκι την κοιτάζει και βουρκώνει λέγοντας «Εσύ είσαι η περιουσία μου!».

Ο δεύτερος άντρας στη ζωή μιας γυναίκας είναι ο.. αδελφός της. Αυτός που είναι εκεί και την περιμένει να γεννηθεί και της φιλάει τα βουκλάκια με λατρεία. Που όταν η νοσοκόμα της κάνει το παιδικό εμβόλιο κι αυτή κλαίει, αυτός ενάμιση χρόνο μόλις πιο μεγάλος, ορμάει και κλωτσάει τη νοσοκόμα. Που την ορίζει στρατηγό του και μαζί ορμάνε στις γειτονιές. Που κάθε βράδυ απλώνει το χέρι του και πιάνει το δικό της μέχρι να κοιμηθούνε. Αυτός που όταν κάνει κρύο και παίζουν στο δωμάτιο τους, κάνει τον κυβερνήτη στην σιδερώστρα – διαστημόπλοιο και την βάζει συγκυβερνήτη του. Που κοιτάζει το πρώτο της φλερτ με μισό μάτι και όλα του στραβά τα βρίσκει. Που τη συνοδεύει στο πρώτο της πάρτι. Που της αγοράζει το πρώτο της cd. Που την ακούει πολύ προσεκτικά όταν του λέει «Να θυμάσαι ότι έχεις αδελφές. Κι αν φερθείς σκάρτα σε κάποια κοπέλα, να θυμάσαι ότι είναι αδελφή κάποιου σαν κι εσένα!». Αυτός που την ανεβάζει στην πρώτη του enduro και κάνουν μαζί εξομοίωση (με τις απαραίτητες σαβούρδες)... Paris – Dakar στο βουνό του Σουνίου. Και μετά στην πρώτη του street για να.. δοκιμάσουν «τελικές» (που δεν τις δοκίμασαν γιατί η συνοδηγός.. τσίριζε πολύ). Που όλες οι φίλες της είναι ερωτευμένες μαζί του, γιατί είναι ένας Κύριος, ένας Άντρας μοναδικός. Που είναι αυτός που θα τους ανοίξει την πόρτα να μπουν, θα τις περιμένει να καθίσουν, θα πληρώσει το λογαριασμό. Που μόλις εμφανίζεται δεν μπορεί να μείνει λεπτό μόνη μαζί του, γιατί πλακώνουν οι.. θαυμάστριες. «Που πάτε??». «Πάμε περίπτερο κι ερχόμαστε!». «Πάμε μια.. Paris – Dakar???» και γυρνάνε με το jeep μες τις λάσπες, έχοντας ξεχάσει να πάνε στο περίπτερο.

Κοιτάζω τους δυο πρώτους άντρες της ζωής μου. Είναι και οι δυο κοντά μου. Ο ένας πρακτικά και φυσικά, ο άλλος.. μου άφησε τόσες μνήμες για εκατό ζωές. Πόσες φορές συνειδητοποιώ πόσο τυχερή είμαι, πόσες φορές το ξεχνάω. Πόσες φορές χαίρομαι που μου ‘δωσαν τόσα, πόσες το μετανιώνω που ανέβασαν τον πήχη εκεί ψηλά, και τόσοι και τόσοι δεν τον πέρασαν. Ένας μόνο κατάφερε να τον αγγίξει με τις άκρες του δαχτύλου του, κι αυτός.. από κάτω.

Personal development, το πρώτο μάθημα του μεταπτυχιακού. Ορίστε στόχους.

Οκ.. στόχος Νο 1 λοιπόν...

Εκπτώσεις ΤΕΛΟΣ!!!!!!!

(και ναι.. η φωτογραφία είναι.. ντοκουμέντο!)

Δυο λευκά χαρτιά

Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο, του δίνω δυο λευκά χαρτιά και πολύχρωμα κραγιόνια. Δυο λευκές σελίδες, όσες κι οι ευκαιρίες του. Και κραγιόνια από όλα τα χρώματα ακόμα και το μαύρο. Και σαν καλή διαστροφική μανούλα του εξηγώ
- Αυτές οι σελίδες είναι οι ευκαιρίες σου. Αυτά τα κραγιόνια είναι δικά σου. Μπορείς να κάνεις ότι θέλεις! Μπορείς να σκίσεις τις σελίδες σου! Αλλά μπορείς και να τις ζωγραφίσεις! Μπορείς να βάλεις ωραία φωτεινά χρώματα και κυματιστές γραμμές. Μπορείς όμως να πάρεις το μεγάλο κραγιόνι, το μαύρο, κι απλά να τις μουτζουρώσεις.

Ακόμη, σαν καλή διαστροφική μανούλα συνεχίζω τις εξηγήσεις
- Έχω απίστευτη υπομονή. Όση, μέχρι να γεμίσει και παραμικρή λευκή κουκίδα από τις σελίδες σου. Δεν θέλεις όμως να καλύψεις και την τελευταία άγραφη κουκίδα. Δεν θέλεις να γνωρίσεις τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από το τελευταίο αυτό οχυρό.

Συνήθως η αντίδραση είναι η ίδια
- Εσύ? Εσύ είσαι πολύ καλός άνθρωπος! Πολύ καλό παιδί! Η χαρά της ζωής! Το χαμόγελο προσωποποιημένο! Είσαι καλό παιδί.. ένα αγγελάκι!

Κι έτσι, δεν δίνει σημασία στα παραπάνω. Και αρπάζει με ανυπομονησία το πρώτο χαρτί, ζωγραφίζει λίγο κόκκινο, λίγο πορτοκαλί και λίγο γαλάζιο. Και μετά σταματάει.. κοιτάζει το χαρτί του, δεν του αρέσει το πως ξεκίνησε να ζωγραφίζει, ίσως να ήθελε άλλα χρώματα, ίσως άλλο σχέδιο, άλλες γραμμές. Θυμώνει και αρπάζει το μαύρο κραγιόνι και το πατάει με μανία. Το μαυρίζει, μαυρίζει τα χέρια του. Θυμώνει ακόμη περισσότερο, το αρπάζει, το τσαλακώνει, το πετάει. Και μετά, κάθεται σε μια γωνία και κοιτάζει τον κόσμο που περνάει, που γελάει, που παίζει. Θέλει κι αυτός! Όμως το παιχνίδι που διάλεξε, το χάλασε νωρίς. Βιάστηκε, έπεσε με τα μούτρα, δεν το σκέφτηκε, το χάλασε και τώρα το θέλει πίσω. Πλησιάζει την καλή διαστροφική μανούλα
- Το χαρτί μου.. το χάλασα..
- Το είδα.
- Το μετάνιωσα..
- Έχεις άλλο ένα λευκό χαρτί. Θα στο δώσω να ξαναζωγραφίσεις. Όμως, είναι το τελευταίο. Αν το χαλάσεις και αυτό, δεν έχει άλλο. Θυμήσου τι σου είπα.
- Θυμάμαι.. αλλά είσαι καλό παιδί εσύ..
- Σου ξαναλέω. Μην το μαυρίσεις και αυτό το χαρτί!
- Δώσ’ το μου!!!!!

Και παίρνει και το δεύτερο χαρτί. Τώρα στέκεται λίγο και το κοιτά. Σκέφτεται τι θέλει να ζωγραφίσει πάνω! Ονειρεύεται για λίγο.
- Θα ζωγραφίσω ένα κοριτσάκι που να σου μοιάζει. Κι ένα αγοράκι που να μου μοιάζει!

Ξεκινά να σκαρώνει τις φιγούρες στο χαρτί και κάθε λίγο με κοιτά με χαρά για να πάρει την επιβεβαίωση.
- Τώρα θα βάλω και χρώματα! Έναν ουρανό, ένα αυτοκινητάκι παγωτί, δρόμους με εκδρομές, βόλτες κι αγκαλιές! Θα βάλω και ένα σπίτι! Κι έναν σκύλο! Κοίτα! Έβαλα και μια θάλασσα! Και νύχτες με φεγγάρια! Και ήλιους φωτεινούς χειμωνιάτικους και καλοκαιρινούς! Κι ένα μπαλκόνι με λουλούδια! Και μουσικές! Κοίτα!

Και συνεχίζει να βάζει χρώματα και αρώματα και μουσικές. Και το χαρτί μεγαλώνει, κι έχει κι άλλο χώρο, να ζωγραφίσει κι άλλα χρώματα.
Μα ξαφνικά κοντοστέκεται και κοιτάζει το χαρτί του. Τη ζωγραφιά του. Τα χρώματά του. Είναι τόσο λαμπερό που σχεδόν δεν το αντέχει. Όχι σχεδόν! Δεν το αντέχει! Τόσο χρώμα! Κι αρπάζει πάλι το μαύρο κραγιόνι, κι αυτή τη φορά το πατάει με τόση δύναμη που σκίζει το χαρτί.. Σκεπάζει τα άλλα χρώματα, τα κάνει όλα μαύρα. Αρπάζει το χαρτί και το τσαλακώνει και το πετάει. Δεν του αρκεί. Το ξαναπαίρνει και το σκίζει σε εκατοντάδες κομματάκια. Δεν του φτάνει. Μαζεύει τα κομματάκια και ψάχνει με μανία όποια άγραφη κουκίδα έχει μείνει και πατάει το μαύρο κραγιόνι πάνω της να την εξαφανίσει. Και μετά κάθεται αποκαμωμένος και κοιτάζει τα κατάμαυρα κομματάκια ολόγυρά του. Όσο περνάει η ώρα θλίβεται. Θλίβεται περισσότερο. Πλησιάζει την καλή διαστροφική μανούλα
- Το χαρτί μου.. το χάλασα..
- Το είδα.
- Θέλω άλλο χαρτί..
- Δεν έχει άλλο χαρτί. Δυο είχες, τα χάλασες και τα δυο.
- Ξέρω ότι έχεις κι άλλα χαρτιά λευκά! Γιατί δεν μου δίνεις??
- Γιατί αγάπη μου, αυτά τα χαρτιά δεν είναι δικά σου..
- Αφού έχεις! Που είναι το καλό παιδί? Ποια είσαι εσύ? Είσαι κακιά!!! Δεν σε ξέρω εσένα!! Γιατί γίνεσαι κακιά?
- Εγώ είμαι! Η ίδια! Δεν γίνομαι κακιά! Είμαι τώρα πια! Πήρες την καρδιά μου, δυο λευκά χαρτιά και την μαύρισες, την τσαλάκωσες, την έσκισες σε εκατοντάδες κομματάκια. Δεν της άφησες ούτε μια κουκίδα λευκή. Την μαύρισες από άκρη σε άκρη. Αυτή είμαι. Έτσι με ζωγράφισες! Μαύρη, κατάμαυρη! Σκοτάδι στην καρδιά μου και στα μάτια μου! Και για σένα, μόνο σκοτάδι και μαυρίλα έχω πια.

Η τελευταία μου φορά

- Κόντεψες να πεθάνεις!
- Ναι.. κόντεψα να πεθάνω..
- ...
- Δεν θυμάμαι το τελευταίο μας φιλί!
- Τι πράγμα?
- Την ώρα που σκεφτόμουν ότι θα πεθάνω, το μόνο που δεν μπορούσα να θυμηθώ ήταν το τελευταίο μας φιλί. Δεν είναι τραγικό? Την ώρα που σκεφτόμουν ότι θα πεθάνω, αυτό ήταν το μόνο που με πλήγωνε.. Δεν μπορούσα να θυμηθώ την τελευταία αυτή φορά!

Κι άνοιξαν οι.. κάνουλες βραδιάτικα και είχαμε πλημμύρες (δεν μου φτάνει η μύξα από το συνάχι δηλαδή, ήθελα κι ενίσχυση). Δεν είμαι φανατική του Grey’s Anatomy. Το προλαβαίνω καμμία φορά, την ώρα που γίνομαι ένα με το μαξιλάρι και το έχω να χαζο-παίζει μέχρι να νυστάξω (για να περάσουμε στο άλλο μαρτύριο μετά).

Έκλεισα την τηλεόραση, έβαλα τις ωτοασπίδες κι έκλεισα τα μάτια. Η τελευταία αυτή φορά... πόσες τελευταίες φορές έχει η ζωή μας? Όσες και πρώτες. Η ισορροπία του σύμπαντος ή απλά μαθηματικά? Κι όμως, οι τελευταίες φορές, αυτές που πονάνε τη ψυχή, που με θυμώνουν, που με αποσυντονίζουν είναι αυτές, οι ανύποπτες τελευταίες φορές. Αυτές που δεν ήξερα ότι είναι αυτή η φορά, η τελευταία. Που δεν είχα δικαίωμα στην επιλογή πως θα χειριστώ την τελευταία μου αυτή φορά.

Όταν άρχισα να συνειδητοποιώ τη δύναμη της φωτογραφίας, την μίσησα. Δεν μου ήταν αρκετή. Σαν για κάποιο λόγο, οι καινούριες, οι ψηφιακές και έγχρωμες φωτογραφίες να μου στερούν τις αναμνήσεις μου ή να μου τις διαστρεβλώνουν. Δεν μου αρέσουν οι φωτογραφίες. Δεν βγαίνω φωτογραφίες. Βγάζω όμως αμέτρητες φωτογραφίες με το μυαλό μου. Συνειδητές φωτογραφίες από σκηνές της ζωής μου. Επιλέγω το καρέ, ανοίγω τα μάτια μου τέρμα, τεντώνω τα αυτιά μου και τα ρουθούνια μου και κάνω *κλικ*. Κι αυτή η φωτογραφία αποτυπώνεται για πάντα στο μυαλό μου, μαζί με χρώματα, ήχους, μυρωδιές και συναισθήματα. Ίσως αυτή η επιλογή, να με οδήγησε και στην διαστροφή του να μην έχω στερήσει από κανέναν, το δικαίωμα στην τελευταία του φορά. Και με μαζοχιστική αδημονία να οργανώνω την ανακοίνωση, και να υπομένω το αποτέλεσμα, τις αντιδράσεις, το τέλος του τέλους.
Και ίσως γιαυτό η ψυχή μου να σκοντάφτει στις τελευταίες μου φορές, που δεν το ήξερα. Που μερικές φορές δεν το ήξερε ούτε ο άλλος. Αλλά πολύ εγωιστικά στέκομαι στο ότι δεν το ήξερα εγώ. Ότι μου στερήθηκε το δικαίωμα της επιλογής. Το δικαίωμα της.. φωτογραφίας. Και θυμώνω! Θυμώνω για αυτό που μου στέρησαν.
Έχουν περάσει επτά χρόνια κι είμαι ακόμα θυμωμένη. Θυμωμένη που δεν το ήξερα ότι ήταν η τελευταία μας φορά. Θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν θυμάται. Έρχονται στιγμές που σφίγγω το μυαλό μου να θυμηθώ. Τι φάγαμε το μεσημέρι εκείνο? Τι φορούσε? Τι φορούσα? Μου είπε πολλά! Για τα σχέδια του για την καινούρια του δουλειά, για την απόφασή του να διεκδικήσει μια και καλά τη Γιώτα, για το ότι ήθελε να είμαι ευτυχισμένη. Του είπα κι εγώ πολλά! Ότι με αυτόν τον άνθρωπο ήμουν ευτυχισμένη ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, κι ας έκανα λάθος, δεν πειράζει, να μην θυμώνει μαζί μου, να με καταλάβει γιατί τον αγαπώ. Θυμάμαι ότι εκεί σιώπησε και μου είπε «Αν αυτό είναι που θες, τότε σου εύχομαι να είσαι ευτυχισμένη!» και μετά χαμογέλασε. Γκρίνιαξε που δεν μου είχε πάρει δώρο, πρώτη φορά μετά από είκοσι-επτά χρόνια. Πάντα αυτός μου έπαιρνε δώρο, εγώ όχι. Και πρώτη φορά, του είχα πάρει εγώ κι αυτός όχι. «Θα σου φέρω το καλύτερο δώρο όμως από Ισπανία!» μου είπε γελώντας. Κι εκεί δεν θυμάμαι αν του είπα πόσο τον αγαπώ. Και σφίγγω το μυαλό μου και δεν θυμάμαι. Και θυμώνω.. θυμώνω που δεν θυμάμαι τα χρώματα της θάλασσας, το πρόσωπό του, το χαμόγελό του. Θυμώνω που μου στέρησε τις φωτογραφίες μου. Και δεν είναι μια γλυκιά ανάμνηση παρά πόνος στην καρδιά, μαζί με τον πόνο του χαμού του...
Έχουν περάσει δυο μήνες κι είμαι ακόμα θυμωμένη. Θυμωμένη που δεν το ήξερα ότι ήταν η τελευταία μας φορά. Θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν θυμάται. Έρχονται στιγμές που σφίγγω το μυαλό μου να θυμηθώ. Τι φάγαμε το μεσημέρι εκείνο? Τι φορούσε? Τι φορούσα? Μου είπε πολλά! Για τα σχέδια μας, για τις δουλειές μας, για τις αποφάσεις μας. Δεν του είπα πολλά! Ήμουν κουρασμένη, θυμωμένη με τον εαυτό μου και εκνευρισμένη. Ήθελα να τον απομακρύνω από την αρνητική μου ενέργεια και γιαυτό χωρίς δεύτερη σκέψη τον πήγα να πάρει το μηχανάκι του. Δεν θυμάμαι αν μιλήσαμε στη διαδρομή, τι είπαμε, αν γελάσαμε. Θυμάμαι ότι όπως πάντα τον κοίταξα να φορά το κράνος του. Θυμάμαι ότι μου έστειλε ένα φιλί μέσα από το κράνος. Αλλά δεν θυμάμαι αν του είπα πόσο τον αγαπώ. Δεν θυμάμαι τα χρώματα του ουρανού, το πρόσωπό του, το χαμόγελό του. Και θυμώνω που μου στέρησε τις φωτογραφίες μου. Και δεν είναι μια γλυκιά ανάμνηση παρά κόμπος στο στομάχι...

Dalikieris passion attack PaRT I

Από νωρίς σχετικά (σε σχέση με την ημερομηνία απόκτησης δικού μου αουτοκίνητου) συνειδητοποίησα ότι εγώ και οι.. Νταλικέρηδες έχουμε μια.. χημεία! Μια σχέση πάθους! Έναν έρωτα σφοδρό και μέχρι σήμερα (ευτυχώς) ανικανοποίητο...

Αγαπάς! Κι αγαπάς 580 χλμ. μακριά από το σπίτι σου! Γιατί άμα την έχεις την ανωμαλία την έχεις σε όλα. Δεν μπορείς σαν όλες τις γυναίκες της ηλικίας σου, να βγεις για έναν καφέ, στην καφετέρια της γειτονιάς σου, έστω της ευρύτερης περιοχής σου, να κάνεις ένα κονέ, μια γνωριμία, ένα βλεφάριασμα. Όχι! Πρέπει και οφείλεις στην χαοτική προσωπικότητά σου, ο λεγάμενος, αυτός που θα κάνει και *κλικ* και *μπαμ και κάτω* και *σλουρπ* τέλος πάντων το εντός σου, να έχει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μια κουλαμάρα! Αν δε, ο Θεός υπήρξε ιδιαίτερα χιουμορίστας μαζί σου τη δεδομένη στιγμή, το μια.. ίσον καμμία! Δεν φτάνει!! Από τρεις – τέσσερις και πάνω, για να γουσταρίζεις! Οπότε ο Γιάννης – μένω μόλις πέντε λεπτά από το σπίτι σου, είναι απλά.. αδιάφορος. Ο Θωμάς – σε μισή ώρα με το αμάξι είμαι κοντά σου, είναι απλά.. ένα φλερτ να περνάει η ώρα. Ο κάποιος – μένω 580 χλμ. μακριά και πρέπει να φας τα νιάτα σου και την ομορφιά σου καθώς και τα ευρά σου στην εθνική, αυτός.. αυτός είναι ο έρωτας!
Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια, ζεις τον έρωτά σου με πάθος. Κάνετε πλούσια την Ολυμπιακή, ενίοτε και την Αegean, τον ΟΣΕ κι ευτυχώς που κόψανε και τα επιβατικά πλοία τα δρομολόγια, γιατί θα γνώριζες τους καπετάνιους με το μικρό τους όνομα. Οπότε αποφασίζεις, στον βωμό του προαναφερθέντος έρωτα, να ρίξεις και το καινούριο, ολοκαίνουριο, του κουτιού, κερωμένο αουτοκίνητό σου. Την πρώτη εξόρμηση την κάνεις με παρέα, γιατί είναι πολλά τα χιλιόμετρα Άρη κι όσο να ‘ναι μια παρηγοριά την θες, ένα τρίτο – τέταρτο μάτι, έχεις και μια έμφυτη τάση να χάνεσαι, ένα ζόρι το τραβάς να μην στρίψεις για Σκόπια, δεν θες να φτάσεις μισότρελη «φωνές, ακούω φωνές!». Πας και με 110 γιατί θες να το.. στρώσεις (?), οπότε φτάνεις μετά από διακόσιες ώρες, πάνω στην ώρα που ο κώλος σου έχει βγάλει ρίζες και αυτό που δεν αισθάνεσαι είναι το μισό σου σώμα. Ξεφορτώνεσαι την παρέα, ζεις τον έρωτά σου μια μέρα, δυο μέρες, τρεις μέρες, «Τι θα φάμε αγάπη μου, τα νύχια μας?», συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι κόρη του Λάτση (και δεν το θες κιόλας με τέτοια ασΚήμια) οπότε παίρνεις τον βαρύ δρόμο της επιστροφής all alone and sad.
Έχεις πάρει τον αέρα του δρόμου, τσιμπάς και το γκάζι, «φωνές, ακούω φωνές!», video – clip όποιου τραγουδιού πιάνει στο εκάστοτε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό «Πωλείται κοπάδι πρόβατα διακόσα κεφάλια! Ο τράγος δώρο!» με echo, πιάνεις κάμπο και ρολάρεις και..

«Τιριριρι – ριριρι – ριριρι- ριριρι – τιριριριρι – τιρι – τιρι – ριιιιιιιιιιιιιιιι» και σου φεύγει το τιμόνι από την τρομάρα! Σε δευτερόλεπτα σκανάρεις όλους τους καθρέπτες να δεις τι πάτησες, τι δεν είδες, τι παραλίγο να σου πέσει στο κεφάλι και το γλύτωσες και ανακαλύπτεις.. νταλίκα τριαξονική, φορτωμένη με όλα τα τάματα της Παναγιάς της Προυσώτισσας (μαζί με τα σεμεδάκια) να σε πλησιάζει επικινδύνως με αλαλάζουσες φωταψίες. Κόβεις γιατί μια ταραχή σου έχει έρθει, μια τρομάρα την πήρες και σου κόπηκαν τα πόδια, αγωνιάς και τι σου κρέμεται και το είδε ο νταλικέρης και τρέχει να σε σώσει, και οδηγάς με τα μάτια καρφωμένα στον καθρέπτη, περιμένοντας την αποκάλυψη…
«Τιριριρι – ριριρι – ριριρι- ριριρι – τιριριριρι – τιρι – τιρι – ριιιιιιιιιιιιιιιι», φώτα και προβολείς να ανεβοκατεβαίνουν, άνδρας με φανελάκι Minerva, κοιλιά οικόπεδο και το μοχέρ κατάσαρκα, σου κάνει.. νοήματα? «Τώρα βρήκες να πεθάνεις Χριστιανέ μου??? Καρδιακή προσβολή? Τι? Εγκεφαλικό? Κόψιμο?????? Τι συμφορά σε βρήκε πες μου!!!!!». Κι εκεί που ‘χεις γουρλώσει το μάτι, γιατί είσαι και γκαβή και θες το χρόνο σου να κάνεις focus «Τι μου λες βρε άνθρωπα?? Θα σε..? Θέλω να σε..? Θέλω..? Θέλω να σε..? ..
.. ΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙι! Που να σκάσει το κακό σου και να σου ‘ρθει ο σεμές καπέλο!!! Εμένα???? Έμενα θέλεις να...? Που να σε βρουν οι οκτώ (πόσες ήταν?) πληγές του Φαραώ! ΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙιΙι! Σιχαμένε! Σαπιοκοιλιά! Που γλείφεσαι κιόλας!!!!! Που να σε γλείψει η μικρή αγελάδα!!!» και παρακαλάς να χάσεις το φως σου, γιατί τέτοιο θέαμα δεν το αντέχεις, τέτοια.. ομορφιά, τέτοια.. σεξουαλικότητα.
Και καθώς τελείς σε κατάσταση απόλυτου σοκ, σε προσπερνάει, σου κάνει νόημα να βγεις δεξιά και ανάβει φλας! Δαιμόνια σκέψη σου έρχεται στο μυαλό.. του κάνεις κι εσύ νόημα με τα φώτα κι ανάβεις φλας. Φαντάζεσαι τον νταλικέρη να έχει ήδη.. φουσκοδεντριές και μόνο στην ιδέα, να κοιτιέται στον καθρέπτη και να φτύνεται «Κοίτα που μετράω ο φούστης!» και με τη χλαπάτσα από τον καθρέπτη να στρώνει και το φρύδι. Βγαίνει στο πάρκινγκ και βγαίνεις από πίσω του, πλησιάζεις σιγά – σιγά με το αουτοκίνητό σου και κατεβάζεις το τζάμι. Χαμογελάς ύπουλη γυναίκα.. Ανοίγει την πόρτα ο ντολμάς και κατεβαίνει..
- Γεια!
- Γεια σου μωρό!
- Δικό σου το τριαξονικό?
- Ναι!
- Τι καλά (παλαμάκια)!!!!!!!! Άρα (χαμόγελο).. δεν θα παρεξηγηθεί κανένας, αν το πάρεις και (νάζι)... ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ!!!
Και γίνεσαι μπουχός – speedy Gonzales, πετάγεσαι στην εθνική σαν μπαλάκι σε φλιπεράκι σε χρόνο d.t. και πλακώνεσαι στα γκάζια! Μετράς χρόνο που θέλει α) να επεξεργαστεί την.. χυλόπιτα, β) να πάρει την κοιλιά – οικόπεδο και να την ξανανεβάσει στην νταλίκα, γ) να βγάλει την νταλίκα από το πάρκιγκ και.. δεν σταματάς για τα επόμενα 420 χλμ ΟΥΤΕ για κατούρημα.. ΟΥΤΕ για κατούρημα..!

Όταν μια γυναίκα πίνει..

- Θα βγούμε?
- Δεν ξέρω..
- Ξεράδια! Θα βγούμε!
- Δεν μπορώ παιδί μου! 10.00 η ώρα κοιμάμαι!
- Ξενέρωτη!
- Ευτυχώς που το κατάλαβες!
- Γεροντοκόρη!
- Τώρα μου ‘κανες τα μούτρα πατσά, ε!?
- ΑΡΑΧΝΕΣ ΘΑ ΠΙΑΣΕΙΣ!!
- Ώπα!!! Ώπα γιατί χτύπησες ευαίσθητη χορδή!!! Αράχνες εγώ?? Η κόρη της χλωρίνης??? JAMAIS!!! Ούτε κυριολεκτικά, ούτε μεταφορικά!
- Οκ.. θα περάσω στις 11.30 να σε πάρω!
- 11.30?????? Δεν κλείνουν τα μαγαζιά εκείνη την ώρα???
- ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΛΕΟΣ!! Πόσο καιρό έχεις να βγεις??
- Μαζί σου?
- Μαζί μου ξέρω. Από το bachelor μου! Γενικώς?
- Γενικώς…?
- Χωρίς το bachelor μέσα!
- Ε.. δε θα ‘ναι και… μπα! Λες? Πέρασε τόσος καιρός?
- 11.30 θα ‘μαι απ’ έξω! Μην με κάνεις να αρχίσω τα κορναρίσματα!
- Ρε συ..
- Σκας?
- Σκάω…
Καλό είναι να μην διαφωνείς με την Πωλίνα. Καλό είναι αν έχεις αντιρρήσεις να τις διατυπώσεις σιωπηλά. Αλλιώς μπορεί να ζήσεις στιγμές απόλυτης ρόμπας. Κλασσικής, κλαρωτής, με κουμπάκια.. ρόμπας!

Βγαίνω αχνιστή – αχνιστή από το μπάνιο και ανοίγω την ντουλάπα. Την μισώ αυτή την ώρα! Της ντουλάπας!
- Αχμ.. πολύ κυριλέ… πολύ casual… πολύ μακρύ… πολύ κοντό… πολύ φαρδύ… πολύ στενό… πολύ κόκκινο… πολύ μαύρο… πολύ καλοκαιρινό… πολύ χειμωνιάτικο… ΔΕΝ ΕΧΩ ΡΟΥΧΑ!!!
Jeans τελικά, βάλε κι ένα μπλουζάκι, φόρα και τις μπότες κι έτοιμη. Μαλλί?? Μαλλί – Τάμτα! Μακιγιάζ? Μακιγιάζ vampire style! Χοχοχο.. Μιααααααααα ομορφιά!!!! Άμα με πλησιάσει άνθρωπος, δεν θα ‘χει άλλοθι αν του κόψω κομμάτι! Θα έχει θυσιαστεί οικειοθελώς!
- Κούκλα είσαι!
- Με δουλεύεις, έτσι!?
- Όχι είσαι κούκλα!
- Κι εσύ αλλήθωρη!
- Κι εσύ χαζή!
- Χαζή αλλά.. κούκλα! Χαχαχαχαχα! Που θα με ντροπιάσεις απόψε?
- Θα σε πάω να σε γλεντήσω! Και να σε κάνω κουρούμπελο!
- ‘Ωπα φιλενάδα! Δεν πίνω!
- Θα πιεις!
- Ρε έχω να πιω σαράντα χρόνια!
- Ε δεν πειράζει! Ποτέ δεν είναι αργά να ξαναρχίσεις! Έστω και στα εξήντα σου!
- Με λες γριά?
- Σκας?
- Σκάω…

Μπαίνω στο μαγαζί κοιτώντας το πάτωμα… ενδιαφέρον ξύλινο πάτωμα! Πρέπει να το έχουν λουστράρει πρόσφατα! Α! Και η μπάρα ξύλινη! Κι αυτή φρεσκολουστραρισμένη βλέπω! Μπράβο τα παιδιά!
- Κοίτα το τεκνό πίσω σου! Σε σκανάρει!
- Δεν θέλω τεκνό!
- Καλά.. κοίτα τον τραγουδιστή! Σε κοιτάζει!
- Ε άστον να με κοιτάζει!
- Κοίτα βρε μαλάκα! Έχει καρφωθεί σου λέω!
- Ωχ Παναγία μου.. θα ‘ναι δύσκολη η βραδιά! Φέρε να πιω να μην καταλαβαίνω τουλάχιστον! Φέρε να πιω!!!

Κι αρχίζουνε τα όργανα… Και ντρίκι – ντρίκι το μπουζούκι.. και ντούπα – ντούπα το τουμπερλέκι… και γκλάνκα – γκλάνκα η κιθάρα…
- Τι πίνουν τα κορίτσια να κεράσω!?
- Gin Tonic!!
- E.. δεν πίνω! Έτσι για να περάσει η ώρα..
- Βάλε στα κορίτσια ότι πίνουν, από μένα!
Δεύτερο whiskey χωρίς να το καταλάβω…
- Δεν μ’ αρέσει εδώ που καθόμαστε!
- Γιατί?
- Γιατί όσοι πάνε στην τουαλέτα τρίβονται πάνω στο πόδι μου!
- Και?
- Τι και?
- Σκας?
- Σκάω..
…
- Οι τεκίλες κερασμένες από τον τραγουδιστή μας!
- Στο ‘πα χαζή ότι σε κοιτάζει! Πίνε!
- Αχμ.. τεκίλα?
- ΠΙΝΕ!!! Και χαμογέλα του!!
- Δεν θέλωωωωω τραγουδιάααααααρη!!!!
- Καλά, πιες το!
…
- Ωχ συγγνώμη κορίτσια! Έβαλα κατά λάθος τα δάχτυλα μου μέσα στα ποτήρια σας (!?). Βένια!!! Βάλε άλλη μια στα κορίτσια από μένα!!!
- Μα.. δεν είναι ανάγκη!
- Σκας?
- Σκάω..

Τρίτο whiskey…

Μιααααααααα ζωή πληρώνω.. αμαρτίες αλλωνών!!!! Τέρμα ως εδώ!!!! Τέρμα ως εδώ, άααααααααλλο δεν μπορώ!!!! Από σήμερααααααααα… ΔΙΚΟΟΟΟΟΟΟ ΣΑΣ!!
- ΒΡΩΜΟΣΚΥΛΟ ΘΑ ΓΙΝΩ!!!!!!
- Έεεεεεεεεεεετσι!!!! Το ‘πιασε ο τραγουδιστής και σου ‘κλεισε το μάτι!
- Ποιο από τα.. τρία?
- Κοίτα ευθεία! Αυτός δεν είναι γνωστός?
- Γνωστός μας? Δεν τον ξέρω!
- Όχι ρε βλάκα! Εννοώ διάσημος!
- Ναι είναι! Τι θες? Αυτόγραφο?
- Είσαι χαζή! Ωπ.. έρχεται προς τα ‘δω!
- Τι γίνεται κορίτσια? Καλά περνάτε?
- Ναι μια χαρά!
- Εσύ δεσποινίς? Τι κάνεις?
- Test drive κώλων!
- Ορίστε??
- Εδώ που καθόμαστε λέω… όλοι οι κώλοι του μαγαζιού στο πόδι μου.
- Και τι κάνεις εσύ?
- Crash test! Στο τέλος της βραδιάς θα ανακηρύξω τον super κώλο!
- Ε.. δεν είναι και άδικο! Με τέτοιο πόδι… να ακουμπήσω κι εγώ να μου πεις την γνώμη σου…

Και.. χραπ (!) πιάνει το πόδι (!?).
- Κατά τ’ άλλα?? Όλα καλά εδώ στο πέρα – δώθε?
- Δε βαριέσαι..

Χραπ – χραπ – χραπ το πόδι (!?).
- Τι άλλα βρε κορίτσια?
- Τίποτα.. αυτά! Κάνε δουλειά σου εσύ!
- Τι εννοείς?
- Πιάσε βρε παιδί μου! Δε βαριέσαι! Σάμπως έχεις ξαναπιάσει τέτοιο πόδι?
- Η αλήθεια είναι ότι το βάζω στα top μου!
- Ε αφού μου κάνεις τέτοια τιμή, θα σου δώσω κι εγώ το κώλο-βραβείο. Μιλημένο μεν, αλλά δεν πειράζει…
- Κώλο-κατάσταση..
- Κώλο-συζήτηση … Έλα φτάνει τώρα! Έλα! Δεν είναι και για χόρταση!
- Να κεράσω? Τι να κεράσω?
- Σύμφωνα με το πόδι μου, σαμπάνια πρέπει, αλλά δε γαμιέται… Όταν μια γυναίκα πίνειιιιιιιι κι όταν παραφέεεεεεερεταιιιιιιιιιι, μη την επαραξηγείταιιιιιιιιι πως πονάαααααααει δεν ξέεεεεεεεερεεεεεεεετεεεεεεε…
- Κέφια ε!?
- Για κατούρημα δεν πήγαινες εσύ?
- Μάλλον!
- Ε άντε! Και καλό βόλι!
- Ορίστε!???????
- Έλα χρυσέ μου! Δεν θα γίνουμε και κολλητοί!
- Καλά.. πάω…
- Τι του λες ρε του ανθρώπου και τον στέλνεις για κατούρημα?
- Πωλίνα??
- Ναι?
- Σκας?
- Σκάω..

Παλαιά Διαθήκη

Ξάπλωσα να κοιμηθώ.. (ενώ δεν το ‘χω, μυαλό δεν βάζω! Το παλεύω! Κάτσε μανδάμ στον καναπέ, σε μια καρέκλα, όρθια πίσω από την πόρτα! Περισσότερες ελπίδες έχεις!).

Γρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ! Γρρρ! Γρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ!!
Ε λοιπόν! Αυτό το ψυγείο ή έχει ζωντανέψει και κάπου θέλει να πάει ή θέλει να μου πει ότι ετοιμάζεται να τα τινάξει! Ή απλά επειδή στα εντός του, κατοικοεδρεύει το.. απόλυτο τίποτα, κάνει ηχώ και μου σπάει το νευρικό σύστημα σε μικρά, μικρά κομματάκια.

Βζζζζζζζζζζζζζζζζζ! Βζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ!
Ε ναι! Αυτό δεν είναι ανεμιστηράκι laptop! Έλικας είναι κι ετοιμάζεται για απογείωση!

Α! Δεν την παλεύω πάλι! Ωτοασπίδες και γρήγορα!!!
Κι εκεί που χώνω στα ψαχουλευτά το χέρι μου, στο τσεπάκι δίπλα στο μαξιλάρι μου, πιάνω κάτι.. τετράγωνο? Σχεδόν επίπεδο? Όχι.. έχει κάτι στρογγυλό μέσα… Αχμ… Ε… ναι! Αυτό πρέπει να ‘ναι… τα πέταξα όλα νομίζω (μαζί με παντόφλες, οδοντόβουρτσες, σαμπουάν, βρακιά, κάλτσες κτλ, κτλ, κτλ). Αυτό.. δεν το πέταξα γιατί δεν το είδα! Γιατί ως γνωστόν όταν θες να δεις κάτι δεν το βλέπεις κι όταν δεν θες να δεις κάτι, το βλέπεις! Όπως όταν τα έχεις πάρει, τα έχεις καταχωνιάσει, περιμένεις φίλους και αδελφή για φαγητό, είσαι περιχαρής δουλάρα στην κουζίνα και μαγειρεύεις και ο περιεργίξ φίλος – Λευτέρης, ψάχνοντας το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης χώνει το χέρι στο τσεπάκι…

- Πέρασε ο καιρός των… ισχνών αγελάδων βλέπω!
- Τι είπες Λευτέρη μου? Λες ανυποψίαστη εσύ καθώς πετάς το μακαρόνι στον τοίχο να δεις αν έβρασε…
- Ο καιρός των ισχνών αγελάδων λέω!!! Πέρασε λέω!!!! Η ξηρασία λέω!!!! Πέρασε κι ο Νείλος γέμισε νερά πάλι λέω!!!!! Φωνάζει ο Ελευθέριος για να τον ακούσεις εσύ που έχεις το κεφάλι μέσα στον αποροφητήρα, η αδελφή σου, ο κάποιος, οι γείτονες που είναι έξω και σκάβουν τον κήπο, ο παλιατζής που περνάει το δρόμο και ο σκύλος που γαυγίζει σα μουρλός.
- Δεν σε άκουσα Λευτέρη μου! Επιμένεις εσύ, που αναρωτιέσαι γιατί ο φίλος – Λευτέρης είχε αναλαμπή από την Παλαιά Διαθήκη και μήπως κάτι του συνέβησε και σας το φέρνει απ’ έξω – απ’ έξω ότι θα πάει μοναχός (μας έχει συνηθίσει εξάλλου σε κουλά ο.. φίλος – Λευτέρης).
- Ο Μωΐσής λέω! Τα κατάφερε! Πήρε τους Εβραίους, ΕΣΚΙΣΕ τα νερά, τους πήγε, τους έφερε. Πέρασε η κατάρα της Αιγύπτου! Ποτίστηκαν τα χωράφια! Ήρθε ο καιρός των ΧΟΝΤΡΩΝ αγελάδων πάλι..
- Τι.. εννοείς.. Λευτέ.., και γυρνάς με μια υποψία στο μάτι, η οποία επιβεβαιώνεται καθώς ο φίλος – Λευτέρης αγκαλιά με την αδελφή σου, κυλιούνται πάνω στον τόπο του εγκλήματος από τα γέλια. Γουρλώνεις το μάτι και κοιτάς τον κάποιο! Ευτυχώς ο κάποιος, είναι κουφός (μια από τις φορές που ευγνωμονείς τον Θεό για αυτό, γιατί έχουν υπάρξει κι άλλες που ρίχνεις κατάρα κι ανάθεμα.. ειδικά σε.. λεπτές καταστάσεις που.. τέλος πάντων κάτι σου λέει, κάτι του λες.. και αντί να συνεχίσει να σου λέει, σταματάει, σε κοιτά και ρωτά με απορία «Τι είπες?». Κι όχι απορία – έκπληξη, αλλά απορία – δεν άκουσα! Επειδή δεν θες να καθυστερείτε το.. θέμα, το ξαναλές με την ίδια ξεπνοή και γρηγοράδα! ΞΑΝΑ το βλέμμα του ροφού! «Τι?». ΤΥΡΙ!!!! ΤΥΡΙ ΤΟΥ ΤΟΣΤ!!! Να μην ξεχάσω να πάρω τυρί!!!! Άστο βρε μωρό μου! Άστο! Στο μουγκό!!!).
- Δεν φταίω εγώ!!! Πετάγεται η αδελφή σου! Ο Λευτέρης!!!
- ΔΕΝ υπήρξε καιρός ισχνών αγελάδων Λευτέρη μου, λες και γουρλώνεις τα μάτια! Απλά δεν υπήρχε λόγος... αποθήκευσης.
- Ε αυτό λέω, επιμένει ο φίλος – Λεύτερης κλαίγοντας από τα γέλια. ΤΩΡΑ γέμισαν οι αποθήκες σιτηρά!
- Που να σκάσει το κακό σου Λευτεράκι μου!!!
- Τι λέτε μωρό μου?
- Τίποτα αγάπη μου! Ο Λευτέρης θα πάει για μοναχός! Γιατί αν δεν πάει, θα πάει από μένα, μοναχός στα σίγουρα!!!

Αμέρικα! Αμέρικα!

Ξάπλωσα να κοιμηθώ. Σχετικό! Κι όταν λέω σχετικό εννοώ, ότι η κρίση – παράκρουση δεν θα αργήσει αν συνεχίσει το ίδιο μοτίβο «Κουτουλάω από τη νύστα – σέρνομαι στο κρεβάτι – ξαπλώνω – ακουμπάω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι – κλείνω τα μάτια – βυθίζομαι – βυθίζομαι – το μάτι γαρίδα και πετάγομαι πάνω». Παρότι την ώρα εκείνη, τόσο το αγγελάκι eclairaki, όσο και το διαβολάκι eclairaki, έχουν κοιμηθεί από ώρα και δεν μιλούν, το eClairaki το κανονικό… ΔΕΝ! Και ΔΕΝ, γιατί σκέφτεται.. Το έχω πει πάρα πολλές φορές! Κακό πράγμα η σκέψη! Θα επισπεύσω την εκκρεμότητα της λοβοτομής..

Σκέφτομαι λοιπόν όλες αυτές τις κλισεδούρες «Σκέψου κάτι και το σύμπαν θα συνωμοτήσει», «Αν θες κάτι πάρα πολύ, θα συμβεί», «Η σκέψη είναι δύναμη», κτλ, κτλ, κτλ. Ναι, συμφωνώ, να τη βιώσω τη συνωμοσία του σύμπαντος και τη δύναμη της σκέψης, δεν διαφωνώ! Αλλά.. τι θέλω? Εννοώ, ΤΙ ακριβώς θέλω? Τι είναι αυτό που θέλω βρε παιδί μου, να το ευχηθώ να τελειώνουμε! Αυτοσυγκεντρώνομαι.. θέλω να.. όχι δεν θέλω! Ναι, αλλά.. θέλω! Δεν θέλω λέμε! Μανδάμ? Τι θα γίνει? Θες ή δεν θες? .. δεν ξέρω.. Πρέπει να απαντήσω τώρα αμέσως? Αγχώθηκα..

Σκέφτομαι.. (κακό αυτό).. θέλω? Ναι, θέλω! Θέλω γιατί η καρδιά μου είναι δυστυχισμένη. Και είμαι σίγουρη για αυτό! Αλλά.. δεν θέλω! Δεν θέλω γιατί το μυαλό μου είναι μια χαρά! Και είμαι απόλυτα σίγουρη για αυτό! Όμως, η καρδιά μου.. δεν είναι καλά! Και ήταν τόσο καλά! Αλλά όσο ήταν καλά η καρδιά μου, το μυαλό μου άρχισε να δυστυχεί! Αχμ.. δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα!
Σκέφτομαι κι άλλο.. (πολύ κακό αυτό)! Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό το πράγμα?
…
Τι θλιβερό και ταυτόχρονα αναπάντεχα αποκαλυπτικό το να διαπιστώνω, τώρα, 12.30 π.μ. (πριν ο ήλιος ανατείλει, τα πουλάκια κελαηδήσουν, οι κυνηγοί λυσσάξουν να τα εξολοθρευόσουν κτλ) ξημερώματα Πέμπτης, ότι όλες μου οι σχέσεις, όλες – όλες – όλες μου οι σχέσεις (πόσο θλιβερό αλήθεια).. (διστάζω και να το παραδεχτώ).. είχαν ένα κοινό! Στην αρχή το μυαλό μου ευημερούσε και η καρδιά μου ήταν απλά.. αδιάφορη. Στην πορεία, ενώ η καρδιά μου ευημερούσε, το μυαλό μου δυστυχούσε! Και όσο περισσότερο δυστυχούσε το μυαλό μου, κι όσο περισσότερο ευημερούσε η καρδιά μου, τόσο εγώ με πεισματική μαθηματική ακρίβεια άρχιζα τον.. ψυχολογικό (υποσυνείδητα?) πόλεμο.

Τι φοβάσαι αγάπη μου? Την ξενιτιά? Πόσο πολύ θέλω να ζήσω στα εξωτερικά! Όχι! Σκέψου το! Τι τέλεια που θα ήταν να ζούσαμε στην Αλάσκα! Α! Όνειρο ζωής! Πάρε φυλλάδια να δεις τι τέλεια που είναι τα χιόνια και οι πάγοι! Με διάλεξες γιατί μου αρέσει πολύ η Ελλάδα? Λάθος κατάλαβες! Δεν μου αρέσει! Μα.. που πας!????? Που πάαααααει!!!???? Εσύ μωρό μου??? Τι φοβάσαι??? Την εξαρτημένη γκόμενα? Μα.. δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα! Ναι, θα πεθάνω σου λέω! Σωληνάκι θα βάλω να ζω από το αίμα σου!! Σου άρεσα γιατί είμαι πολύ ανεξάρτητη? Λάθος κατάλαβες κι εσύ! Εξαρτημένη και υστερικιά είμαι! Επ!? Που πας κι εσύ??? Τι?? Μπουχός??? Εσύ?? Τι φοβάσαι? Την ευθύνη του γάμου? Έλα να πάμε σε πέντε.. όχι επτά.. όχι δέκα (βρήκα και δυο προσκλητήρια στο δρόμο) γάμους! Κοίτα! Κοίτα τι ευτυχισμένη οικογένεια!!! Ναι, ξεμαλλιάζονται! Το βλέπω! Έτσι είναι ο γάμος μωρό μου! Μια μιζέρια ΑΛΛΑ.. τι σημασία έχει! ΓΑΜΟΣ! ΓΑΜΟΣ!!! Πως? Στην αρχή κατάλαβες ότι δεν θέλω να παντρευτώ? Μα γιατίιιιιιιιιιιιιιιιιιιι?????????? ΘΕΛΩ! ΓΑΜΟΣ! ΘΕΛΩ! Ουπς!? Που πήγες?
Χριστέ μου! Ποια είναι αυτή η γυναίκα που μεταμορφώνεται σε φοβίες άλλων ανθρώπων και τους τις τρίβει στα μούτρα με τέτοιο σαδισμό και μανία? Για ποιο λόγο? Για να.. επαληθευθώ στο τέλος ότι όλα τελειώνουν άδοξα..

Πώς να αισθανθώ τώρα εγώ? Το ότι μου πήρε τόσα χρόνια και πέντε σχέσεις για να το συνειδητοποιήσω, είναι καλό ή κακό? Δεν ξέρω γιατί, αλλά για καλό δεν μου φαίνεται!
Πάλι θα ξαγρυπνήσουμε..
- Κορίτσιαααααααααα!!! Ξυπνήστε!!!! Ανακάλυψα την.. Αμερική…

Monsieur! Monsieeeeeeeur!!!!

- Τιιιιιιιι χαρά! Τιιιιιιιιι χαρά! Σκίζει η βάρκα τα νεράαααααααα!
- ΜΗΝ τρέχεις παιδί μου!!!!
- Yahooooooo!!!!! Πάτα τοοοοοοοοο!!!!
- Όχι! Μην το πατάς!!! Κόψε!!!!
Σιωπή στον εξώστη! Είναι πρωί, το ένα μάτι είναι κλειστό, κλασσικά έχω αργήσει, έχει κίνηση, απεργεί το σύμπαν, δεν έχω Hummer και το χειρότερο από όλα.. είμαι γυναίκα!
- Ναι αλλάααααα! Super σοφεράκι!
- Να μην τρέχει!! Το έχει υποσχεθεί εξάλλου!
Χα-χα! Με έκανες να γελάσω αγγελάκι eclairaki πρωί – πρωί! Το ΕΙΧΑ υποσχεθεί! Και το είχα υποσχεθεί, στον κάποιον. Κι εφόσον ο κάποιος δεν υφίσταται πλέον ως παρουσία, άρα η υπόσχεση δεν έχει ισχύ.
- Χοχοχο! Έτσι σε θέλω! Δυναμική!
- Η υπόσχεση είναι υπόσχεση για πάντα!
Αν η υπόσχεση είναι υπόσχεση, κι αν το για πάντα είναι για πάντα, κι αν το ποτέ είναι ποτέ, τότε γιατί μου υποσχέθηκε ότι θα μου κρατάει το χέρι για πάντα και δεν θα μου το αφήσει ποτέ? Όχι μόνο το άφησε, αλλά το χτύπησε κιόλας όταν το άπλωσα.. Μη με συγχύζεις πρωί – πρωί μικρή! Κάτσε ήσυχη και.. βάλε ζώνη!

Monsieur! Monsieeeeeeeur!!!! Θέτε να κάνετε λίγο δεξιά? Δεν θέτε? Γιατί δεν θέτε? Με τσεκάρετε στον καθρέπτη βλέπω. Ναι είμαι γυναίκα! Ναι δεν έχω Hummer! Ένα μικρό, ταπεινό, παγωτί Micra έχω. Α, μάλιστα! Πέσαμε σε σεξιστή! Ναι, ξέρετε αγαπητέ, σας κατανοώ χωρίς ωστόσο να σας ασπάζομαι! Ξέρετε.. εμένα το μικρό, ταπεινό, παγωτί Micra μου δεν αποτελεί ούτε προέκταση του εγώ μου, ούτε προέκταση του πέους μου. Γιατί δεν έχω πέος. Καταλαβαίνετε.. Αποτελεί όχημα, με τέσσερις ρόδες, 1350 κρυμμένα cc και 95 αλογάκια. Δεν του ‘χετε ε!? Επειδή είναι ένα μικρό, ταπεινό, παγωτί Micra. Τι κρίμα.. Γουρλώνετε το μάτι βλέπω επειδή σας προσπερνώ από τα δεξιά! Μα αγαπητέ.. πέντε λεπτά σας κάνω συνιάλο και περιμένω υπομονετικά είτε να το πιάσετε το υπονοούμενο, είτε να ξεπεράσετε το κόμπλεξ σας. Αλλά.. μάταια! Κι εγώ αγαπητέ, χαρά μου να σας ψυχαναλύσω, να σας φτιάξω ένα ψυχόγραμμα, να συστήσω μια αγωγή, αλλά… έχω αργήσει! Καταλαβαίνετε.. Α! Μάλιστα! Χτύπησα φλέβα κι ευαίσθητη χορδή! Ξύπνησε μέσα σας ο Schumacher! Κι από εκεί που είχατε πιάσει τέρμα αριστερή λωρίδα με 120, ξαφνικά ανακαλύψατε το γκάζι. Δεν πειράζει. Όπως σας ανέφερα και πριν, έχω κατανόηση και πάντα δείχνω ανοχές στον κλασσικό, πατροπαράδοτο, κομπλεξικό, άντρα, Έλληνα οδηγό! Για αυτό φάτε τη σκόνη μου αγαπητέ… με τις καλημέρες μου!

- Μπορείς να μην προκαλείς τον κόσμο?
- Αυτός είναι άντρας, δεν πιάνετε!
- Μα σοβαρά μιλάς τώρα!? Ίσα – ίσα επειδή είναι άντρας, άμα κατέβει κάτω..
Για να κατέβει κάτω, θα πρέπει να σταματήσει. Κι αν σταματήσει, λες να σταματήσω κι εγώ? Μήπως να συστηθούμε, να του αφήσω και μια κάρτα μου, άμα του ξανά ‘ρθει το κόμπλεξ να πεταχτεί από το γραφείο, να του φτιάξω κι έναν καφέ? Έχω βαρεθεί τους κομπλεξικούς ανθρώπους πάσης φύσεως. Ακόμα κι ένα τόσο δα, μικρό κομπλεξάκι, μπορεί να σε κάνει τον πιο δύστροπο κι εκνευριστικό άνθρωπο αυτού του πλανήτη.
- Γιατί, εσύ δεν έχεις κόμπλεξ? Κανείς δεν είναι τέλειος!
- Σιγά μην έχει κόμπλεξ! Και ναι, είναι τέλεια!
- Έχει!
- Δεν έχει!
Έχω? Χμ.. κόμπλεξ? Όχι δεν νομίζω να έχω πλέον. Φοβίες ναι (ακροφοβία, πεθεροφοβία, γαμοφοβία, μωροφοβία, ενίοτε και κλειστοφοβία), αλλά κόμπλεξ.. δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι.
- Ορίστε! Είπες «πλέον». Άρα κάποια στιγμή είχες!
Ε ναι είχα! Στο γυμνάσιο, είχα τεράστιο κόμπλεξ. Όλες μεταμορφωνόντουσαν σε μικρές, χαριτωμένες δεσποινίδες κι εγώ μεταμορφώθηκα σε.. ροζ πάνθηρα. Ένα ζευγάρι χέρια κι ένα ζευγάρι πόδια ανεξέλεγκτα. Κι ενώ όλες άκουγαν σε υποκοριστικά που τελείωναν σε –άκι, εγώ άκουγα σε υποκοριστικά που τελείωναν σε –άρα. Ποδάρα, χερουκλάρα κτλ. Το μόνο που δεν ήταν πάνω μου σε –άρα, αλλά πεισματικά εξακολουθούσε να υφίσταται ως –άκι, ήταν το.. στήθος μου. Εκεί οι περισσότερες, παρότι υφίσταντο ως –άκι, είχαν ένα διόλου ευκαταφρόνητο και υπερήφανο –άρα. Ενώ εγώ.. ένα μικρό, ανύπαρκτο –άκι. Κλάμα που έριξα στη Β’ Γυμνασίου όταν στον έλεγχο του τριμήνου εγώ πήρα ένα 17 αντίστοιχο του –άκι μου, ενώ η Έλλη που είχε αντιγράψει από ‘μένα, πήρε ένα 20 αντίστοιχο του –άρα της. Τραγικό να ανακαλύπτεις σε τέτοια τρυφερή ηλικία ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι –άρες.
- Ναι, αλλά γιατί γκρινιάζεις? ΠΛΕΟΝ έχεις κι εσύ –άρες!
Δεν γκρινιάζω.. έχω εφηβικό τραύμα σας λέω! Γιατί, όταν Γ’ Γυμνασίου τα –άκια μου, άρχισαν να γίνονται –άρες, πάλι δεν είχα κόμπλεξ? Που από εκεί που ναι μεν είσαι ροζ πάνθηρας και ζεις το δράμα σου να μάθεις να ισορροπείς χωρίς να παίρνεις σβάρνα τα πάντα στο πέρασμά σου, εμφανίζονται ένα ζευγάρι –άρες που ναι μεν τις ήθελες και τις ζήλευες, αλλά τις αποκτάς και δεν ξέρεις τι να τις κάνεις! Ξαφνικά δεν μπορείς να τρέξεις χωρίς να έχεις μια.. ακανόνιστη παλινδρόμηση, δεν σου μπαίνουν τα μπλουζάκια σου χωρίς να μοιάζουν ότι κάτι έχεις εγκλωβίσει εκεί μέσα κι είναι έτοιμο να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή, νιώθεις ένα.. βάρος, καμπουριάζεις, ξαφνικά όλα τα αγόρια ξεχνάνε που είναι τα μάτια σου γιατί ανακαλύπτουν.. άλλα «μάτια».
- Γιατί γκρινιάζεις πάντως, ακόμα δεν έχω καταλάβει!
- Δεν γκρινιάζει είπε! Τον πόνο της λέει!
- Πως τον λέει? Γκρινιάζοντας?
- Ε ναι.. είπε να σου μοιάσει λίγο!
- Γκρινιάζω ΕΓΩ??????
- Συνέχεια!
Εξώστη! Ησυχία! Οκ, είναι λίγο παράπονο, με λίγο γκρίνια. Όπως και να ‘χει, τα χρόνια πέρασαν, το ξεπέρασα και συμβιβάστηκα με όλα τα –άρα που με ακολουθούν μέχρι και σήμερα. Γιατί η ζωή μου είναι γεμάτη από –άρα.. Παραδείγματος χάρη: ΚΟΙΤΑ ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΠΑΠ-ΑΡΑ!!!!!! Monsieur! Monsieeeeeeeur!!!! Θέτε να κάνετε λίγο δεξιά? Δεν θέτε? Γιατί δεν θέτε?

Κορίτσια! Αργήσαμε!

- Να τις βγάλεις ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!!!
- Γιατί να τις βγάλω? Αφού δεν τις φοράς και δεν πρόκειται και να τις φορέσεις!
- Να τις ΒΓΑ-ΛΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΣ!!!!!!!!!!!
Και την στιγμή που άρπαξα την αδελφή μου από το μανίκι και την τραβούσα να βγάλει τις ολοκαίνουριες γόβες μου, χτύπησε το.. ξυπνητήρι.

- Καλημέεεεεεεεερα! Μια ωρααααααααααία μέρα ξεκινάααααααααα! Κελάηδησε το αγγελάκι eclairaki και τίναξε το πάπλωμα.
- Πες ΤΗΣ να μην τσιρίζει πρωί – πρωί.. πες της να τον κλείσει γιατί θα της τον κλείσω εγώ! Γκρίνιαξε το διαβολάκι eclairaki και τράβηξε το πάπλωμα πίσω.
Αχμ.. κορίτσια! Κορίτσια!!! Ηρεμία! Ηρεμία γιατί έχουμε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης! Σηκωθείτε!!!
- Τι καλάααααααααααα!!!
- Κάτσε ρε παιδί μου.. κάτσε λίγο! Περίμενε! Μη!! Που.. τι!????????
Που είναι οι γόβες μου? Είναι στην ντουλάπα? Μήπως τις πήρε η αδελφή μου εχθές που βγήκε? Μήπως το όνειρο ήταν.. προειδοποιητικό? ΠΟΥ είναι οι γόβες μου???? … στην ντουλάπα στο κουτί τους. Ουφ! Τι όνειρο κι αυτό! Τι έρωτα έχω πάθει με αυτές τις γόβες? Τέτοιο έρωτα που δεν θέλω να τις φορέσω!
- Δεν πειράζει! Θα τις φορέσεις σε μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση!
- Ναι.. όταν θα σε καλέσει για τσάι ο Κάρολος στο Μπάγκιγχαμ.. Τι? Δεν σε ξέρει ο Κάρολος? Χοχοχο.. κάν’ τες τουρσί να διατηρηθούν! Γόβες τουρσί!
- Είσαι πολύ κακό ανθρωπάκι διαβολάκι eclairaki!
- Καλά που κάνω! Εγώ τουλάχιστον δεν ταριχεύω.. γόβες!

Κορίτσια! Είπα ηρεμία! Ξύπνησα με την ταραχή μου, με πονάει και το κεφάλι μου, πάλι ξέχασα το παράθυρο ανοιχτό και τρέχει η μύτη μου, πάλι έβλεπα όνειρα – θρίλερ υπερπαραγωγές, πάλι νυστάζω, πάλι δεν θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι, πάλι.. άργησα?
- Φόρα τις γόβες τουρσί να φτάσεις πιο γρήγορα! Χοχοχοχο!
Λες?
- Μην την ακούς! Φόρα τις μπότες σου! Ή φόρα τα snickers σου!
Με τι παντελόνι?
- Φόρα το μαύρο το φαρδύ!
- Όχι τα jeans σου φόρα!
- Τα jeans της είναι φαρδιά!
- Γιατί το μαύρο παντελόνι ΤΟ φαρδύ, τι της είναι? Στενό?
- Φαρδύ της είναι αλλά αυτό είναι το στυλ του να είναι φαρδύ!
- Και ποια είναι η διαφορά του να είναι το στυλ του να είναι φαρδύ από το να είναι φαρδύ?
Κορίτσιααααααα!!! Άργησα!!! Και δεν βοηθάτε!!!! Α μπε μπα μπλομ! Τα jeans.
- Έπρεπε να πεις και «του κι θε μπλομ»!!! Κλέβεις!
- Δεν προλαβαίνει να πει όλο το τραγουδάκι! Άργησε!
- Ναι, αυτό το λες γιατί διάλεξε το δικό σου!
Jeans, snickers, κλειδιά, τσάντα, καφές, γυαλιά… τι άλλο? Τι άλλο?
- Εγώ δεν σου μιλάω!! Μουρμουράει το διαβολάκι eclairaki μουτρωμένο.
- Τίποτε άλλο! Έτοιμη είσαι!
- Ναι – ναι! Έτοιμη είσαι… το είδες το μαλλί σου στον καθρέπτη?
Ωχ.. τι μαλλί είναι αυτό? Θεέ μου, σα να με έσερνε κάποιος από το μαλλί όλη νύχτα! Δεν προλαβαίνω να λουστώ.. Κοτσίδα?

«Μην πιάνεις τα βουκλάκια σου κοτσίδα! Άστα ελεύθερα.. τα τρελά σου τα βουκλάκια..».. μη μιλάς! Μηηηηηη μιλάς παρελθόν μου!! Κάτι τέτοιες ώρες βρίσκεις, που δεν έχω άμυνες, που μόλις έχω ξυπνήσει κι έρχεσαι και πετάγεσαι και μιλάς! ΜΗ μιλάς! Κότσο θα τα πιάσω και θα τα τραβήξω και τέρμα να τα ξεριζώσω!

- Έτσι μπράβο! Κούκλα!
- Καλά.. έχεις υπάρξει και πιο ωραία!
- Σώπα.. κούκλα είναι!
- Εσύ να σωπάσεις! Όλο το δικό σου γίνεται!
- Πως γίνεται όλο το δικό μου? Έγινε εχθές το δικό μου? Ή τότε που…

Κορίτσια.. κορίτσιααααααααα!!! Αργήσαμε…

Λογοδιάρροια (αγγελάκι-διαβολάκι=0-1)

Σε αντίθεση με τη.. σάρκα μου, το πνεύμα μου διακατέχεται από μια ακατάσχετη λογοδιάρροια. Μέσα μου, κατοικοεδρεύουν δυο μικρά eclairakia. Το ένα, με τα κόκκινα βουκλάκια του και τα γλυκά ματάκια, που τίποτα κακό δεν αντιλαμβάνεται (ο απόλυτος ορισμός της.. αγαθο.. αγαθα.. αγαθι.. αγάθως τέλος πάντων), το αγγελάκι eclairaki. Το άλλο, με μαλλί πρόκα (τρελό σεσουάρ και ισιωτική κρέμα), με βλέμμα πονηρό και εξερευνητικό, καχύποπτο διαβολάκι eclairaki με τους πάντες και τα πάντα. Το πρώτο, κάθεται αμέριμνο στην άκρη του αυτιού μου και ακούει μουσικές και λόγια γλυκά. Κλείνει τα μάτια με ικανοποίηση κι εμπιστεύεται, ονειρεύεται, ελπίζει. Το δεύτερο, το διαβολάκι eclairaki χοροπηδάει ανικανοποίητο δεξιά – αριστερά, παραμονεύει στην άκρη του ματιού μου, να επαληθεύσει (τραγικά συχνά – πυκνά) όσα «πιάνει» στον αέρα για να μου πει με ύφος χαιρέκακο «Στα ‘πα! Δεν στα ‘πα!? Εσύ ήθελες να ακούσεις τη μικρή!» γιατί για κάποιο λόγο θεωρεί ότι αυτή είναι η μεγάλη. Και με κάθε ευκαιρία, πάει και σκάει φάπες στο αγγελάκι eclairaki, έτσι για να γελάει.

Σπάνια κάθονται ήσυχα. Συνήθως τσακώνονται, συνομιλούν έντονα, μερικές φορές πιάνονται και μαλλί με μαλλί. Και συνήθως τις πιο ακατάλληλες στιγμές!
- Μην είσαι καχύποπτη.. δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι, λέει το αγγελάκι eclairaki και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
- Ίδιοι είναι όλοι! Κι αν όχι ίδιοι, μοιάζουν τραγικά πολύ! Μπορείς να μην την παραμυθιάζεις πάλι? Φωνάζει το διαβολάκι eclairaki και σκάει μια φάπα στο αγγελάκι eclairaki.
- Θα την αφήσεις ήσυχη? Άσ’ την να κάνει ότι θέλει! Άσ’ την να εμπιστευτεί, να ζήσει κι ας..
- Κι ας μετανιώσει? Κι ΑΣ μετανιώσει?? Πόσες μετάνοιες ακόμη? Θα αγιάσει στο τέλος!
- Να αγιάσει.. τι σε πειράζει?
- Ναι! Άλλο που δεν θες! Να την κάνεις σαν τα μούτρα σου!
- Όχι, να την κάνεις εσύ σαν τα δικά σου!
- Γιατί? Τι έχουν τα μούτρα μου!?
Και σε δευτερόλεπτα, έχουν πιαστεί στα χέρια και ξεμαλλιάζονται την πιο ακατάλληλη στιγμή, κι εγώ περιμένω… για μια απάντηση.

Υπάρχουν όμως και φορές που υπάρχει μια σύμπνοια. Κάποιες φορές όπως αυτή. Που καταλαβαίνουν ότι δεν μπορώ να ζοριστώ παραπάνω από τόσο όσο ήδη έχω ζοριστεί. Και τότε, χωρίς να πουν πολλά, απλά κοιτάζονται στα μάτια, κάθονται ήσυχα. Το αγγελάκι eclairaki μου χαϊδεύει τα μαλλιά και το διαβολάκι eclairaki προσπαθεί να θυμηθεί κάποιο αστείο να μου πει.

- Θυμάσαι τότε που έστειλες sms στον γκόμενο αντί στην κολλητή σου, ότι βγήκες με έναν θεότεκνο για καφέ κι ότι θα του.. μπιπ… και μπιπ.. και καραμπιπ!?
Πώς να μη θυμάμαι.. τέτοιες ρόμπες με χαρακτηρίζουν εξάλλου.. Αχμ.. δεν αισθάνομαι καλύτερα!?
- Οκ.. οκ.. sorry! Εμ.. τότε που σε πήρε από πίσω ο.. αθίγγανος με την ντουντούκα και σου τραγουδούσε ότι θα σε παντρευτεί?
Το παλεύεις αλλά.. δεν βοηθάς!?
- Μη μιλάς άλλο! Με το να της υπενθυμίζεις τέτοια σκηνικά, δεν της φτιάχνεις το κέφι! Έλα κοριτσάκι μου.. εμένα άκου! Θυμάσαι που χανόσουν στην αγκαλιά του και δεν υπήρχε τίποτε άλλο από αυτή την αγκαλιά? Θυμάσαι?
… θυμάμαι..
για αυτό είμαι έτσι ρε αγγελάκι! Γιατί θυμάμαι!

Πφφφ… διαβολάκι τι έλεγες για εκείνον τον γύφτο…?

Μανιταρόσουπα..

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες, που δεν θέλω να κάνω τίποτα απολύτως..
Μια από αυτές τις μέρες που το πρωί ο ήλιος ανέβηκε χωρίς να με ρωτήσει, και με το ίδιο ακριβώς θράσος έδυσε κιόλας. Μια από αυτές τις μέρες που δεν θέλω να πάω γυμναστήριο, να μαγειρέψω κάτι να φάω, να πάω για καφέ με κάποιον (φίλο ή «φίλο»), να συναναστραφώ, να κοινωνικοποιηθώ, να κάνω μια δημόσια σχέση (έστω μια), να γυρίσω μισή κουβέντα πίσω, να πάρω έστω φόρα και να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, να κλείσω το κεφάλι μου στην πόρτα, να σκεφτώ το παρόν μου, να σκεφτώ το μέλλον μου, να σκεφτώ γενικώς.. κάτι τέλος πάντων για να αποκτήσει νόημα αυτή η θρασύτατη ημέρα που ήρθε χωρίς να με ρωτήσει και φεύγει χωρίς πάλι να με ρωτήσει.

Μα κι ο εγωισμός μου δεν το αντέχει. Μια μέρα χαμένη? Τόσα κατεβατά περί πολυτιμότητας και αξίας της μιας μέρας, των ωρών, των λεπτών, των δευτερολέπτων. Ποια είμαι εγώ που θα απαξιώσω τόσα κατεβατά? Κάτι πρέπει να κάνω, να σημαδέψω κάπως τη μέρα αυτή στο ημερολόγιο της ζωής μου. Κάτι!
Να φτιάξω μανιταρόσουπα? Να σημειωθεί ως η 345η ημέρα μανιταρόσουπας? Πόσα κιλά μανιτάρια έχουν θυσιαστεί στην κατσαρόλα μου? Και πόσα θα θυσιαστούν ακόμα, όσο επιμένω να διατηρώ αυτό το σαδιστικό συνήθειο να φτιάχνω κατσαρόλες μανιταρόσουπας?
- Έχεις καμμία καλύτερη ιδέα? γελάει χαιρέκακα το διαβολάκι eclairaki.
- Ναι.. να σηκωθείς, να δραστηριοποιηθείς, να πιάσεις τη ζωή σου στα χέρια σου, να.. διαμαρτύρεται το αγγελάκι eclairaki.
- Πάψε χαζή! Εσένα άκουγε και να τα τώρα! Μανιταρόσουπα a.s.a.p.!!!!!!

Μανιταρόσουπα it is…

Κι ας σημειωθεί στο ημερολόγιο της ζωής μου ως η 345η ημέρα μανιταρόσουπας. Δε βαριέσαι.. κι αύριο μέρα είναι (η 346η ημέρα μανιταρόσουπας)...