Λογοδιάρροια (αγγελάκι-διαβολάκι=0-1)

Σε αντίθεση με τη.. σάρκα μου, το πνεύμα μου διακατέχεται από μια ακατάσχετη λογοδιάρροια. Μέσα μου, κατοικοεδρεύουν δυο μικρά eclairakia. Το ένα, με τα κόκκινα βουκλάκια του και τα γλυκά ματάκια, που τίποτα κακό δεν αντιλαμβάνεται (ο απόλυτος ορισμός της.. αγαθο.. αγαθα.. αγαθι.. αγάθως τέλος πάντων), το αγγελάκι eclairaki. Το άλλο, με μαλλί πρόκα (τρελό σεσουάρ και ισιωτική κρέμα), με βλέμμα πονηρό και εξερευνητικό, καχύποπτο διαβολάκι eclairaki με τους πάντες και τα πάντα. Το πρώτο, κάθεται αμέριμνο στην άκρη του αυτιού μου και ακούει μουσικές και λόγια γλυκά. Κλείνει τα μάτια με ικανοποίηση κι εμπιστεύεται, ονειρεύεται, ελπίζει. Το δεύτερο, το διαβολάκι eclairaki χοροπηδάει ανικανοποίητο δεξιά – αριστερά, παραμονεύει στην άκρη του ματιού μου, να επαληθεύσει (τραγικά συχνά – πυκνά) όσα «πιάνει» στον αέρα για να μου πει με ύφος χαιρέκακο «Στα ‘πα! Δεν στα ‘πα!? Εσύ ήθελες να ακούσεις τη μικρή!» γιατί για κάποιο λόγο θεωρεί ότι αυτή είναι η μεγάλη. Και με κάθε ευκαιρία, πάει και σκάει φάπες στο αγγελάκι eclairaki, έτσι για να γελάει.

Σπάνια κάθονται ήσυχα. Συνήθως τσακώνονται, συνομιλούν έντονα, μερικές φορές πιάνονται και μαλλί με μαλλί. Και συνήθως τις πιο ακατάλληλες στιγμές!
- Μην είσαι καχύποπτη.. δεν είναι όλοι οι άντρες ίδιοι, λέει το αγγελάκι eclairaki και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
- Ίδιοι είναι όλοι! Κι αν όχι ίδιοι, μοιάζουν τραγικά πολύ! Μπορείς να μην την παραμυθιάζεις πάλι? Φωνάζει το διαβολάκι eclairaki και σκάει μια φάπα στο αγγελάκι eclairaki.
- Θα την αφήσεις ήσυχη? Άσ’ την να κάνει ότι θέλει! Άσ’ την να εμπιστευτεί, να ζήσει κι ας..
- Κι ας μετανιώσει? Κι ΑΣ μετανιώσει?? Πόσες μετάνοιες ακόμη? Θα αγιάσει στο τέλος!
- Να αγιάσει.. τι σε πειράζει?
- Ναι! Άλλο που δεν θες! Να την κάνεις σαν τα μούτρα σου!
- Όχι, να την κάνεις εσύ σαν τα δικά σου!
- Γιατί? Τι έχουν τα μούτρα μου!?
Και σε δευτερόλεπτα, έχουν πιαστεί στα χέρια και ξεμαλλιάζονται την πιο ακατάλληλη στιγμή, κι εγώ περιμένω… για μια απάντηση.

Υπάρχουν όμως και φορές που υπάρχει μια σύμπνοια. Κάποιες φορές όπως αυτή. Που καταλαβαίνουν ότι δεν μπορώ να ζοριστώ παραπάνω από τόσο όσο ήδη έχω ζοριστεί. Και τότε, χωρίς να πουν πολλά, απλά κοιτάζονται στα μάτια, κάθονται ήσυχα. Το αγγελάκι eclairaki μου χαϊδεύει τα μαλλιά και το διαβολάκι eclairaki προσπαθεί να θυμηθεί κάποιο αστείο να μου πει.

- Θυμάσαι τότε που έστειλες sms στον γκόμενο αντί στην κολλητή σου, ότι βγήκες με έναν θεότεκνο για καφέ κι ότι θα του.. μπιπ… και μπιπ.. και καραμπιπ!?
Πώς να μη θυμάμαι.. τέτοιες ρόμπες με χαρακτηρίζουν εξάλλου.. Αχμ.. δεν αισθάνομαι καλύτερα!?
- Οκ.. οκ.. sorry! Εμ.. τότε που σε πήρε από πίσω ο.. αθίγγανος με την ντουντούκα και σου τραγουδούσε ότι θα σε παντρευτεί?
Το παλεύεις αλλά.. δεν βοηθάς!?
- Μη μιλάς άλλο! Με το να της υπενθυμίζεις τέτοια σκηνικά, δεν της φτιάχνεις το κέφι! Έλα κοριτσάκι μου.. εμένα άκου! Θυμάσαι που χανόσουν στην αγκαλιά του και δεν υπήρχε τίποτε άλλο από αυτή την αγκαλιά? Θυμάσαι?
… θυμάμαι..
για αυτό είμαι έτσι ρε αγγελάκι! Γιατί θυμάμαι!

Πφφφ… διαβολάκι τι έλεγες για εκείνον τον γύφτο…?