Μανιταρόσουπα..

Σήμερα είναι μια από αυτές τις μέρες, που δεν θέλω να κάνω τίποτα απολύτως..
Μια από αυτές τις μέρες που το πρωί ο ήλιος ανέβηκε χωρίς να με ρωτήσει, και με το ίδιο ακριβώς θράσος έδυσε κιόλας. Μια από αυτές τις μέρες που δεν θέλω να πάω γυμναστήριο, να μαγειρέψω κάτι να φάω, να πάω για καφέ με κάποιον (φίλο ή «φίλο»), να συναναστραφώ, να κοινωνικοποιηθώ, να κάνω μια δημόσια σχέση (έστω μια), να γυρίσω μισή κουβέντα πίσω, να πάρω έστω φόρα και να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, να κλείσω το κεφάλι μου στην πόρτα, να σκεφτώ το παρόν μου, να σκεφτώ το μέλλον μου, να σκεφτώ γενικώς.. κάτι τέλος πάντων για να αποκτήσει νόημα αυτή η θρασύτατη ημέρα που ήρθε χωρίς να με ρωτήσει και φεύγει χωρίς πάλι να με ρωτήσει.

Μα κι ο εγωισμός μου δεν το αντέχει. Μια μέρα χαμένη? Τόσα κατεβατά περί πολυτιμότητας και αξίας της μιας μέρας, των ωρών, των λεπτών, των δευτερολέπτων. Ποια είμαι εγώ που θα απαξιώσω τόσα κατεβατά? Κάτι πρέπει να κάνω, να σημαδέψω κάπως τη μέρα αυτή στο ημερολόγιο της ζωής μου. Κάτι!
Να φτιάξω μανιταρόσουπα? Να σημειωθεί ως η 345η ημέρα μανιταρόσουπας? Πόσα κιλά μανιτάρια έχουν θυσιαστεί στην κατσαρόλα μου? Και πόσα θα θυσιαστούν ακόμα, όσο επιμένω να διατηρώ αυτό το σαδιστικό συνήθειο να φτιάχνω κατσαρόλες μανιταρόσουπας?
- Έχεις καμμία καλύτερη ιδέα? γελάει χαιρέκακα το διαβολάκι eclairaki.
- Ναι.. να σηκωθείς, να δραστηριοποιηθείς, να πιάσεις τη ζωή σου στα χέρια σου, να.. διαμαρτύρεται το αγγελάκι eclairaki.
- Πάψε χαζή! Εσένα άκουγε και να τα τώρα! Μανιταρόσουπα a.s.a.p.!!!!!!

Μανιταρόσουπα it is…

Κι ας σημειωθεί στο ημερολόγιο της ζωής μου ως η 345η ημέρα μανιταρόσουπας. Δε βαριέσαι.. κι αύριο μέρα είναι (η 346η ημέρα μανιταρόσουπας)...