Monsieur! Monsieeeeeeeur!!!!

- Τιιιιιιιι χαρά! Τιιιιιιιιι χαρά! Σκίζει η βάρκα τα νεράαααααααα!
- ΜΗΝ τρέχεις παιδί μου!!!!
- Yahooooooo!!!!! Πάτα τοοοοοοοοο!!!!
- Όχι! Μην το πατάς!!! Κόψε!!!!
Σιωπή στον εξώστη! Είναι πρωί, το ένα μάτι είναι κλειστό, κλασσικά έχω αργήσει, έχει κίνηση, απεργεί το σύμπαν, δεν έχω Hummer και το χειρότερο από όλα.. είμαι γυναίκα!
- Ναι αλλάααααα! Super σοφεράκι!
- Να μην τρέχει!! Το έχει υποσχεθεί εξάλλου!
Χα-χα! Με έκανες να γελάσω αγγελάκι eclairaki πρωί – πρωί! Το ΕΙΧΑ υποσχεθεί! Και το είχα υποσχεθεί, στον κάποιον. Κι εφόσον ο κάποιος δεν υφίσταται πλέον ως παρουσία, άρα η υπόσχεση δεν έχει ισχύ.
- Χοχοχο! Έτσι σε θέλω! Δυναμική!
- Η υπόσχεση είναι υπόσχεση για πάντα!
Αν η υπόσχεση είναι υπόσχεση, κι αν το για πάντα είναι για πάντα, κι αν το ποτέ είναι ποτέ, τότε γιατί μου υποσχέθηκε ότι θα μου κρατάει το χέρι για πάντα και δεν θα μου το αφήσει ποτέ? Όχι μόνο το άφησε, αλλά το χτύπησε κιόλας όταν το άπλωσα.. Μη με συγχύζεις πρωί – πρωί μικρή! Κάτσε ήσυχη και.. βάλε ζώνη!

Monsieur! Monsieeeeeeeur!!!! Θέτε να κάνετε λίγο δεξιά? Δεν θέτε? Γιατί δεν θέτε? Με τσεκάρετε στον καθρέπτη βλέπω. Ναι είμαι γυναίκα! Ναι δεν έχω Hummer! Ένα μικρό, ταπεινό, παγωτί Micra έχω. Α, μάλιστα! Πέσαμε σε σεξιστή! Ναι, ξέρετε αγαπητέ, σας κατανοώ χωρίς ωστόσο να σας ασπάζομαι! Ξέρετε.. εμένα το μικρό, ταπεινό, παγωτί Micra μου δεν αποτελεί ούτε προέκταση του εγώ μου, ούτε προέκταση του πέους μου. Γιατί δεν έχω πέος. Καταλαβαίνετε.. Αποτελεί όχημα, με τέσσερις ρόδες, 1350 κρυμμένα cc και 95 αλογάκια. Δεν του ‘χετε ε!? Επειδή είναι ένα μικρό, ταπεινό, παγωτί Micra. Τι κρίμα.. Γουρλώνετε το μάτι βλέπω επειδή σας προσπερνώ από τα δεξιά! Μα αγαπητέ.. πέντε λεπτά σας κάνω συνιάλο και περιμένω υπομονετικά είτε να το πιάσετε το υπονοούμενο, είτε να ξεπεράσετε το κόμπλεξ σας. Αλλά.. μάταια! Κι εγώ αγαπητέ, χαρά μου να σας ψυχαναλύσω, να σας φτιάξω ένα ψυχόγραμμα, να συστήσω μια αγωγή, αλλά… έχω αργήσει! Καταλαβαίνετε.. Α! Μάλιστα! Χτύπησα φλέβα κι ευαίσθητη χορδή! Ξύπνησε μέσα σας ο Schumacher! Κι από εκεί που είχατε πιάσει τέρμα αριστερή λωρίδα με 120, ξαφνικά ανακαλύψατε το γκάζι. Δεν πειράζει. Όπως σας ανέφερα και πριν, έχω κατανόηση και πάντα δείχνω ανοχές στον κλασσικό, πατροπαράδοτο, κομπλεξικό, άντρα, Έλληνα οδηγό! Για αυτό φάτε τη σκόνη μου αγαπητέ… με τις καλημέρες μου!

- Μπορείς να μην προκαλείς τον κόσμο?
- Αυτός είναι άντρας, δεν πιάνετε!
- Μα σοβαρά μιλάς τώρα!? Ίσα – ίσα επειδή είναι άντρας, άμα κατέβει κάτω..
Για να κατέβει κάτω, θα πρέπει να σταματήσει. Κι αν σταματήσει, λες να σταματήσω κι εγώ? Μήπως να συστηθούμε, να του αφήσω και μια κάρτα μου, άμα του ξανά ‘ρθει το κόμπλεξ να πεταχτεί από το γραφείο, να του φτιάξω κι έναν καφέ? Έχω βαρεθεί τους κομπλεξικούς ανθρώπους πάσης φύσεως. Ακόμα κι ένα τόσο δα, μικρό κομπλεξάκι, μπορεί να σε κάνει τον πιο δύστροπο κι εκνευριστικό άνθρωπο αυτού του πλανήτη.
- Γιατί, εσύ δεν έχεις κόμπλεξ? Κανείς δεν είναι τέλειος!
- Σιγά μην έχει κόμπλεξ! Και ναι, είναι τέλεια!
- Έχει!
- Δεν έχει!
Έχω? Χμ.. κόμπλεξ? Όχι δεν νομίζω να έχω πλέον. Φοβίες ναι (ακροφοβία, πεθεροφοβία, γαμοφοβία, μωροφοβία, ενίοτε και κλειστοφοβία), αλλά κόμπλεξ.. δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι.
- Ορίστε! Είπες «πλέον». Άρα κάποια στιγμή είχες!
Ε ναι είχα! Στο γυμνάσιο, είχα τεράστιο κόμπλεξ. Όλες μεταμορφωνόντουσαν σε μικρές, χαριτωμένες δεσποινίδες κι εγώ μεταμορφώθηκα σε.. ροζ πάνθηρα. Ένα ζευγάρι χέρια κι ένα ζευγάρι πόδια ανεξέλεγκτα. Κι ενώ όλες άκουγαν σε υποκοριστικά που τελείωναν σε –άκι, εγώ άκουγα σε υποκοριστικά που τελείωναν σε –άρα. Ποδάρα, χερουκλάρα κτλ. Το μόνο που δεν ήταν πάνω μου σε –άρα, αλλά πεισματικά εξακολουθούσε να υφίσταται ως –άκι, ήταν το.. στήθος μου. Εκεί οι περισσότερες, παρότι υφίσταντο ως –άκι, είχαν ένα διόλου ευκαταφρόνητο και υπερήφανο –άρα. Ενώ εγώ.. ένα μικρό, ανύπαρκτο –άκι. Κλάμα που έριξα στη Β’ Γυμνασίου όταν στον έλεγχο του τριμήνου εγώ πήρα ένα 17 αντίστοιχο του –άκι μου, ενώ η Έλλη που είχε αντιγράψει από ‘μένα, πήρε ένα 20 αντίστοιχο του –άρα της. Τραγικό να ανακαλύπτεις σε τέτοια τρυφερή ηλικία ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από ένα ζευγάρι –άρες.
- Ναι, αλλά γιατί γκρινιάζεις? ΠΛΕΟΝ έχεις κι εσύ –άρες!
Δεν γκρινιάζω.. έχω εφηβικό τραύμα σας λέω! Γιατί, όταν Γ’ Γυμνασίου τα –άκια μου, άρχισαν να γίνονται –άρες, πάλι δεν είχα κόμπλεξ? Που από εκεί που ναι μεν είσαι ροζ πάνθηρας και ζεις το δράμα σου να μάθεις να ισορροπείς χωρίς να παίρνεις σβάρνα τα πάντα στο πέρασμά σου, εμφανίζονται ένα ζευγάρι –άρες που ναι μεν τις ήθελες και τις ζήλευες, αλλά τις αποκτάς και δεν ξέρεις τι να τις κάνεις! Ξαφνικά δεν μπορείς να τρέξεις χωρίς να έχεις μια.. ακανόνιστη παλινδρόμηση, δεν σου μπαίνουν τα μπλουζάκια σου χωρίς να μοιάζουν ότι κάτι έχεις εγκλωβίσει εκεί μέσα κι είναι έτοιμο να εκραγεί από στιγμή σε στιγμή, νιώθεις ένα.. βάρος, καμπουριάζεις, ξαφνικά όλα τα αγόρια ξεχνάνε που είναι τα μάτια σου γιατί ανακαλύπτουν.. άλλα «μάτια».
- Γιατί γκρινιάζεις πάντως, ακόμα δεν έχω καταλάβει!
- Δεν γκρινιάζει είπε! Τον πόνο της λέει!
- Πως τον λέει? Γκρινιάζοντας?
- Ε ναι.. είπε να σου μοιάσει λίγο!
- Γκρινιάζω ΕΓΩ??????
- Συνέχεια!
Εξώστη! Ησυχία! Οκ, είναι λίγο παράπονο, με λίγο γκρίνια. Όπως και να ‘χει, τα χρόνια πέρασαν, το ξεπέρασα και συμβιβάστηκα με όλα τα –άρα που με ακολουθούν μέχρι και σήμερα. Γιατί η ζωή μου είναι γεμάτη από –άρα.. Παραδείγματος χάρη: ΚΟΙΤΑ ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΠΑΠ-ΑΡΑ!!!!!! Monsieur! Monsieeeeeeeur!!!! Θέτε να κάνετε λίγο δεξιά? Δεν θέτε? Γιατί δεν θέτε?